Μας υποδέχτηκε στο διαμέρισμα που μένει εδώ και εννέα μήνες μαζί με τον άνδρα της και τα παιδιά της, προσπαθώντας να ανταπεξέλθουν στην καινούρια καθημερινότητά τους μακριά από τη χώρα τους. Κρατώντας στην αγκαλιά της τον μόλις 6 μηνών γιο της, που γέννησε στην Ελλάδα, η Επτισάμ περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει πλέον ούσα μητέρα πρόσφυγας.

«Το γεγονός ότι είμαι εδώ μόνη μου, χωρίς βοήθεια, με τα παιδιά μου, μου δημιουργεί μεγάλο ψυχολογικό πρόβλημα. Πάντα πίστευα ότι όταν παντρευτώ και κάνω παιδιά θα έχω δίπλα μου τους γονείς μου, και τα πεθερικά μου. Θα μπορώ να δουλεύω και θα με βοηθάνε ώστε να μεγαλώσω τα παιδιά, αλλά δεν βρήκα τίποτα απ’ αυτά. Έχω έναν φόβο μήπως κάνω κάτι λάθος και δεν θέλω να μεγαλώσω με λάθος τρόπο τα παιδιά μου. Σκέφτομαι τα παιδιά μου, σκέφτομαι το μέλλον τους, όλη τη μέρα σκέφτομαι μόνο προβλήματα, κι όταν έρχεται το βράδυ είμαι πάρα πολύ εξαντλημένη. Όλοι μου οι συγγενείς είναι στη Συρία, αλλά κανείς δεν μπορεί να φύγει», περιγράφει η Επτισάμ συναισθηματικά φορτισμένη αναφερόμενη στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, ως μητέρα πρόσφυγας.

Η νεαρή μητέρα αναφερόμενη στην καθημερινότητά της, από τη μέρα που ήρθε στην Ελλάδα σημειώνει: «Μαθαίνω αγγλικά και μόλις τελειώσω κάποια μαθήματα που έχω θα αρχίσω να μαθαίνω ελληνικά, και μετά θα ήθελα να βρω κάποια δουλειά. Παρόλα αυτά είναι δύσκολη η ευθύνη με τα δύο παιδιά». Πολλές φορές η Επτισάμ αναγκάζεται να πάει στο μάθημα αγκαλιά με το μωρό της και το τετράδιο στο χέρι, ωστόσο η θέλησή της είναι τόσο ισχυρή που δεν το βάζει κάτω. «Σήμερα πήγα στο μάθημα με το μωρό στην αγκαλιά και το τετράδιο στο χέρι», λέει χαρακτηριστικά.

Πριν περίπου 1μιση χρόνο η 31χρονη κοπέλα αναγκάστηκε να φύγει από τη Δαμασκό. Είχε ολοκληρώσει τις σπουδές της στην Ιατρική και πριν εγκαταλείψει τη χώρα της αναζητούσε κάποιο νοσοκομείο να κάνει την πρακτική της. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτά που έβλεπα στους δρόμους της Δαμασκού. Στο νοσοκομείο, που ήμουν κι έδινα τις πρώτες βοήθειες, δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα ενός ανθρώπου, που είχε μείνει κοκαλωμένος και πέθανε καθιστός με δεμένα τα χέρια επάνω του. Δεν υπήρχαν υλικά στα νοσοκομεία, ούτε βαμβάκι, έπρεπε να πληρώσεις ακόμη και γι’ αυτό», διηγείται στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

«Ήταν πολύ δύσκολο το ταξίδι μέχρι να φτάσουμε στην Ελλάδα. Πρώτα περάσαμε στην Τουρκία και μετά μέσω θαλάσσης στην Ελλάδα. Δύο φορές κοντέψαμε να πνιγούμε, είπαμε τελείωσε θα πεθάνουμε, μείναμε δυόμιση ώρες μέσα στο νερό, προσπαθώντας να προσεγγίσουμε τη Χίο, ωστόσο γυρίσαμε προς τα πίσω. Δεν μας βοήθησε κανείς, παρότι μας έβλεπαν να είμαστε σε αυτή την κατάσταση. Είδαμε πραγματικά το θάνατο την πρώτη φορά. Υποφέραμε πάρα πολύ. Τελικά, φτάσαμε στο Καστελόριζο, μένοντας κάποιες μέρες κυριολεκτικά στο δρόμο» προσθέτει η Επτισάμ.

Από τον Σεπτέμβριο, μαζί με την οικογένειά της, εγκαταστάθηκε σε διαμέρισμα, στο πλαίσιο του προγράμματος στέγασης το οποίο υλοποιεί η ΑΡΣΙΣ – Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων. Μέσω του προγράμματος ESTIA (στήριξη έκτακτης ανάγκης για την ένταξη και τη στέγαση), που υλοποιείται με την υποστήριξη της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) και τη χρηματοδότηση της Πολιτικής Προστασίας και Ανθρωπιστικής Βοήθειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ECHO), έχουν καταφέρει να βρουν μία στέγη μαζί με τον σύζυγό της για εκείνους και τα δύο παιδιά τους. Ωστόσο, όπως παραδέχεται η ίδια αν κι έχουν ένα σπίτι να μείνουν, η περιπέτεια που πέρασαν μέχρι να φτάσουν στη χώρα μας τους έχει δημιουργήσει πολλά ψυχολογικά προβλήματα. «Είμαστε σε ένα διαμέρισμα που δεν φοβόμαστε έχουμε να φάμε, τα παιδιά μου και ο άντρας μου είναι δίπλα μου, αλλά υπάρχει ακόμη ο φόβος. Πηγαίνω σε ειδικό ψυχοθεραπευτή. Ακόμη κι αν ρωτήσετε τον περίπου τεσσάρων ετών γιο μου να σας περιγράψει τι θυμάται από τη Συρία, θα σας μιλήσει για τον πόλεμο σαν να σας μιλάει κάποιος ενήλικας. Του έχει αφήσει τραύμα αυτή η κατάσταση», τονίζει.

Τέλος, η Επτισάμ δεν διστάζει να μιλήσει και για τη θέση της γυναίκας στη Συρία παραδεχόμενη κι εκείνη αλλά κι ο σύζυγός της ότι «η κατάσταση εκεί για τις γυναίκες είναι πολύ δύσκολη. Ακόμη κι αν θέλουμε να πάρουμε διαζύγιο, τα παιδιά τα παίρνει ο πατέρας κι όχι η μητέρα». Ωστόσο, όπως αναφέρει, πολλές γυναίκες πλέον, ερχόμενες στην Ελλάδα, αποφασίζουν να χωρίσουν, νιώθοντας πιο δυνατές κι έτοιμες να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, κάνοντας μία καινούρια αρχή.

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]