Η μικρή Ίριδα σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση πέθανε από «αγενεσία φλεβοκόμβου», δηλαδή εκφυλισμό κυττάρων της καρδιάς που οδηγούν σε σταμάτημα των ηλεκτρικών διεγέρσεων και κατ’ επέκταση ανακοπή.

Εκείνο το βράδυ μαζί με τη μάνα, Ρούλα Πισπιρίγκου κοιμήθηκε στο σπίτι η αδελφή της Δήμητρα. Οπως η ίδια είπε χθες στην τηλεόραση του Star, γύρω στις 7.30 το πρωί το μωρό ξύπνησε και η μητέρα σηκώθηκε και του έβαλε την πιπίλα στο στόμα. Στη συνέχεια πριν τις 11 πήγαν να το ξυπνήσουν και η θεία είδε ότι δεν ανέπνεε. Μάλιστα η Δήμητρα Πισπιρίγκου τονίζει στη δήλωσή της, και μάλιστα με έμφαση, ότι «κακώς λένε οι δημοσιογράφοι ότι το παιδί πήγαν να το ξυπνήσουν στις 11.30. Ηταν πριν τις 11 που πήγαν. Πρώτα ειδοποίησαν τον Μάνο Δασκαλάκη να σπεύσει, στη συνέχεια έκαναν προσπάθεια αναζωογόνησης (ΚΑΡΠΑ) και ειδοποίησαν και το ΕΚΑΒ.

Η Δήμητρα Πισπιρίγκου φάνηκε να δίνει ιδιαίτερη έμφαση στο ότι το παιδί το βρήκαν χωρίς αισθήσεις πριν τις 11. Ουσιαστικά διαψεύδει και την αδελφή της, η οποία σε κατάθεσή της είπε ότι… «το παιδί το εντόπισαν χωρίς αισθήσεις στις 11.30».

Η  εφημερίδα «Πελοπόννησος» έχει στην διάθεσή της το «καταγραφικό» από το ΕΚΑΒ και μάλιστα τη συνομιλία μεταξύ του Κέντρου του 166 και του πληρώματος του ασθενοφόρου που θα έφθανε στο σπίτι της οικογένειας.

Οπως αποδεικνύεται, το ΕΚΑΒ ειδοποιήθηκε στις 11.37! Και έφθασε στο σπίτι, από το παλαιό λιμάνι της Πάτρας όπου ήταν σταθμευμένο το όχημα, σε 7 λεπτά! Εκεί ήταν ήδη ο πατέρας Μάνος Δασκαλάκης.

Τα ερωτήματα πολλά. Αλλά το κυριότερο ένα: Τελικά πότε βρήκαν νεκρό το μωρό; Και αν η θεία του θυμάται καλά, όπως τόνισε χθες στην τηλεοπτική εκπομπή, για ποιο λόγο ειδοποιήθηκε το ΕΚΑΒ… σχεδόν μία ώρα αργότερα;

Τελικά το παιδί μεταφέρθηκε στο Καραμανδάνειο όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Προφανώς είχε πεθάνει στον ύπνο του.

Σε σχέση με το χρονικό της τραγωδίας, η Δήμητρα Πισπιρίγκου ανέφερε: «Γύρω στις 7.30 περίπου, το παιδί έκλαψε, το ακούσαμε και οι δύο. Της λέω της Ρούλας πήγαινε εσύ, γιατί μέσα στον ύπνο μου , δεν ήθελα να σηκωθώ εγώ. Πήγε η Ρούλα, της έβαλε την πιπίλα, το σκέπασε και ξανακοιμήθηκε. Είχαμε συνεννοηθεί ότι το πρωί που ξημέρωνε, την Κυριακή δηλαδή, θα πηγαίναμε για έναν καφέ με τα παιδιά μαζί. Σηκωθήκαμε γύρω στις 10.30, ντυθήκαμε, η Ρούλα έφτιαχνε την κρέμα του παιδιού και μου λέει θα την ξυπνήσεις εσύ; Της λέω άσε πάω εγώ να ξυπνήσω το παιδί. Πήγα και ήταν σκοτάδι γιατί η Τζωρτζίνα κοιμόταν και είδα ότι δεν ήταν σκεπασμένη, γιατί δεν ήταν και ήσυχη στον ύπνο της. Λέω, ξεσκεπάστηκε, είναι πάγος το παιδί, έπιασα το χέρι του και είδα ότι ήταν παγωμένο. Στο μεταξύ δεν έβλεπα να κινείται η κοιλιά της, ότι ανασαίνει και εκεί κατάλαβα ότι κάτι είχε γίνει. Πιάνω το παιδί, βλέπω ότι δεν κουνιέται η κοιλιά της, ανάβω το φως, κοιτάω, βλέπω ότι ήταν μελανά τα χείλια της. Νομίζω ότι ήταν ό,τι πιο σοκαριστικό έχω ζήσει στη ζωή μου. Επιασα το παιδί ασυναίσθητα και το έφερα από εδώ στη Ρούλα και ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που κατάλαβα ότι τα χέρια μου τρέμανε. Πρώτη φορά. Αφήσαμε το παιδί κάτω, ξεκινήσαμε ΚΑΡΠΑ, ανάνηψη και οι δύο, γιατί και εγώ έχω πάρει κάποιες γνώσεις πρώτων βοηθειών και μου λέει η Ρούλα σταμάτα και πάρε το ΕΚΑΒ, συνεχίζω εγώ. Παίρνω τον Μάνο πρώτα να του πω να έρθει γρήγορα σπίτι γιατί εκείνη την ώρα θα γύριζε, παίρνω και το ΕΚΑΒ. Ο Μάνος ήρθε τουλάχιστον 5 λεπτά νωρίτερα από το ΕΚΑΒ».

Πηγή: pelop