Η κηδεία του τελείται στις 3:30 μ.μ. από τον Ιερό Ναό Αγίου Βασιλείου του Κοιμητηρίου Περιστερίου. Ο γνωστός δημοσιογράφος το τελευταίο χρονικό διάστημα αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, δίνοντας μάχη με την επάρατο νόσο.

Στην πολύχρονη καριέρα του, κυρίως ως πολεμικός ανταποκριτής, κάλυψε τα γεγονότα στη Μέση Ανατολή, τους πολέμους σε Γιουγκοσλαβία και Ιράκ, ενώ τα τελευταία χρόνια είχε ταξιδέψει στην υποσαχάρια Αφρική και ασχολήθηκε με το προσφυγικό.

Ο Γιώργος Γεωργιάδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955. Με τη δημοσιογραφία άρχισε να απασχολείται επαγγελματικά το 1981, στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», όπου παρέμεινε μέχρι το 1986. Από το 1985 εργάστηκε και στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, καλύπτοντας το ελεύθερο ρεπορτάζ. Παράλληλα, από το 1986 εργάστηκε στην εφημερίδα «Η Πρώτη», ως υπεύθυνος του αστυνομικού ρεπορτάζ.

Το πάθος του για το πολεμικό ρεπορτάζ, γεννήθηκε στην πρώτη του αποστολή σε πόλεμο, το 1982, ως απεσταλμένος της «Ελευθεροτυπίας» στον Λίβανο. Έκτοτε διένυσε 30 χρόνια ως πολεμικός ανταποκριτής, ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο και καλύπτοντας τις πιο καυτές πολεμικές ζώνες για πολλά ελληνικά ΜΜΕ. Κάλυψε τα γεγονότα της Μέσης Ανατολής και κυρίως το Παλαιστινιακό, με αποστολές στον Λίβανο, στη Βόρεια Αφρική, στην Υεμένη και αλλού.

Από το 1987 μέχρι το 1989 εργάστηκε στην ΕΡΤ και το καλοκαίρι του 1989, με ομάδα συναδέλφων του, συμμετείχε στη δημιουργία τού Mega. Την ίδια χρονιά μετακινήθηκε στην εφημερίδα «Τα Νέα». Κάλυψε την εξέγερση στη Ρουμανία, την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, τον διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας, το Αλβανικό, τις αλλαγές στην πρώην Σοβιετική Ένωση και στη συνέχεια τον πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τον πόλεμο του Ιράκ, τον Εμφύλιο της Ρουάντα κ.ά.

Κάλυψε, επίσης, μεγάλες φυσικές καταστροφές, σεισμούς, τσουνάμι και μεγάλα γεγονότα όπως την πειρατεία του κρουαζιερόπλοιου «MS Achille Lauro», τον θάνατο της Νταϊάνα, τη στρατιωτική παρουσία του Αραφάτ στην Υεμένη, την ηγεσία του PLO στην Αλγερία, την Τυνησία, το Πακιστάν και την Ινδία. Είχε, επίσης, καλύψει τρομοκρατικές επιθέσεις στις ΗΠΑ, τη Βόρεια Αφρική και την Ευρώπη.

Ήταν από τους πλέον γνωστούς ρεπόρτερ, δημοσιογράφους και ανταποκριτές της σύγχρονης ελληνικής τηλεόρασης. Είχε βραβευθεί επανειλημμένως από το Ίδρυμα Μπότση για τα επιτεύγματά του και είχε δημιουργήσει ένα εντυπωσιακό αρχείο, που περιλαμβάνει φωτογραφίες και βίντεο από όλες τις αποστολές του και τα γεγονότα που κάλυψε.

Για τον θάνατό του μίλησαν ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, αλλά και όλα τα πολιτικά κόμματα, με την ανάρτηση του επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρου Θεοδωράκη να συγκινεί: «Πού πας ρε Γιώργο; Που πας; Ρε φιλαράκι είχαμε τόσα να πούμε ακόμη και εσύ έφυγες. Θα μου πεις, θα τα λέγαμε; Με τόσα που έχουμε μπλέξει, θα τα λέγαμε; Μπορεί και όχι. Αλλά ήξερα ότι είσαι εκεί και εσύ ήξερες ότι είμαι εδώ. Θα άπλωνα το χέρι και θα σε ακουμπούσα. Ένα τηλεφώνημα. Μια σπρωξιά. Σαν αυτές που δίναμε στους διαδρόμους της Πρώτης. Αστειευόμασταν όταν έσκαγε θέμα. “Εγώ πάω”. “Όχι εγώ”. Εμείς βέβαια γελάγαμε γιατί κάθε φορά κάποιοι την πάταγαν και νόμιζαν ότι όντως σπρωχνόμασταν ποιος θα πάει πρώτος. Αλλά εμείς πηγαίναμε μαζί, στα Εξάρχεια, στον Ασπρόπυργο, στο Λαύριο… Έγραφες εσύ και έβαζες και τη δική μου υπογραφή. Ή έγραφα εγώ και έβαζα και τη δική σου. Ή μας έπαιρνες τηλέφωνο από έξω, από τα αληθινά μέτωπα, και μας υπαγόρευες. Ακούγαμε τη φωνή σου μαζί με τις βόμβες που έσκαγαν δίπλα σου. Ήσουν μάλαμα φίλε. Και κάποιοι εκεί έξω πρέπει να ξέρουν ότι η δημοσιογραφία εκτός από “αλήτες, ρουφιάνους” βγάζει και Γεωργιάδηδες. Σε αγαπώ, ρε φίλε. Και δεν θα στο συγχωρέσω ποτέ. Μου έδωσες αυτή τη φωτογραφία, μαζί με άλλες, και μου είπες “δες τι βρήκα! πάρε να την έχεις κι εσύ”. Και δεν μου είπες ότι δεν θα τις βλέπαμε πια μαζί. Ένας τρελάρας ήσουνα που δεν ήθελες ποτέ να στεναχωρείς κανέναν. Γεια σου φίλε μου».