Ειδικότερα, το ΣτΕ εξέδωσε το απόγευμα της Τετάρτης απόφαση στην οποία προβλέπεται η απαγόρευση του τσιγάρου σε κέντρα διασκέδασης άνω των 300 τ.μ. και στα καζίνο, ακυρώνοντας προηγούμενη Υπουργική Απόφαση.

Για την ιστορία, μέχρι πρόσφατα, εξαιρούνταν από το ισχύον νομικό πλαίσιο καζίνο και νυχτερινά κέντρα διασκέδασης α και ουσιαστικά η απαγόρευση του τσιγάρου δεν εφαρμόζεται στην πράξη ΠΟΥΘΕΝΑ!

Στο Ανώτατο Δικαστήριο είχε προσφύγει η μη κερδοσκοπική οργάνωση «Μήνυμα Ζωής» και πολίτες ζητώντας την ακύρωση της Υπουργικής Απόφασης που είχε εκδοθεί το 23011 και με την οποία καθορίστηκαν οι όροι και οι προϋποθέσεις, ώστε σε κέντρα διασκέδασης, πάνω από 300 τετραγωνικά και στα καζίνο, να υπάρχουν χώροι καπνιζόντων, αρκεί να καταβάλλεται ως ετήσιο τέλος 200 ευρώ ανά τετραγωνικό μέτρο.

Μέχρι εδώ δεν συνέβη τίποτα το αξιοπερίεργο αλλά η ιστορία έχει και θεριακλή… δράκο! 

Δεν πρόλαβε να ανακοινωθεί η απόφαση και κάποιος αντέδρασε… Όχι, δεν πρόκειται για καπνιστές αλλά για νέα Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ) που εκδόθηκε από το υπουργείο Οικονομικών και το υπουργείο Υγείας και με την οποία  ουσιαστικά, επαναφέρει αυτή που ακύρωσε το ΣτΕ!

Οι εξαιρέσεις έγιναν για τα χρήματα όχι για την υγεία

Το Δ’ Τμήμα του ΣτΕ (πρόεδρος η αντιπρόεδρος Μαρία Καραμανώφ και εισηγητής ο σύμβουλος Επικρατείας Διομήδης Κυριλλόπουλος) στην υπ΄ αριθμ 551/2019 απόφασή του, με την οποία ακύρωσε την ΚΥΑ που… επανέφεραν τα υπουργεία, αναφέρει αρχικά ότι η εξαίρεση θεσπίστηκε βάσει οικονομικού κριτηρίου και μάλιστα του άκαμπτου κριτηρίου της καταβολής 200 ευρώ ανά τ.μ. μέχρι και το ½ του συνολικού εμβαδού του καταστήματος.

Κατά συνέπεια, συνεχίζουν οι σύμβουλοι Επικρατείας, όσο μεγαλύτερο είναι το εμβαδό των κλειστών ή στεγασμένων χώρων των καζίνο και των κέντρων διασκεδάσεως για τους καπνίζοντες, «τόσο μεγαλύτερο όφελος προκύπτει για τον κρατικό Προϋπολογισμό, ενώ αντίθετα, τόσο λιγότερο εξυπηρετείται ο σκοπός της μείωσης της κατανάλωσης καπνού και της έκθεσης σε αυτόν, στον οποίο αποβλέπει η διεθνής σύμβαση της 21ης Μαΐου 2003 της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας για τον έλεγχο του καπνού» η οποία κυρώθηκε με τον νόμο 420/2005.

Ακόμα, στη δικαστική απόφαση αναφέρεται ότι «η εν λόγω εξαίρεση από την απόλυτη απαγόρευση του καπνίσματος, δεν θεσπίστηκε επί τη βάσει κριτηρίων προκυπτόντων από την επίμαχη διεθνή σύμβαση, αλλά αντιθέτως υπαγορεύθηκε από δημοσιονομικούς λόγους, ήτοι λόγους που παρίστανται κατ΄ εξοχήν απρόσφοροι για την εξυπηρέτηση των επιδιωκομένων από τη διεθνή σύμβαση σκοπών».

Έτσι, το ΣτΕ αποφάνθηκε πως η διάταξη του άρθρου 45 του νόμου 3986/2011 είναι ανίσχυρη, ως αντιβαίνουσα στις διατάξεις της κυρωθείσας με το νόμο 3420/2005 διεθνούς σύμβασης, η οποία έχει επαυξημένη ισχύ έναντι κάθε αντίθετης διάταξης της εσωτερικής έννομης τάξης».

Κατόπιν αυτών, το ΣτΕ έκρινε ότι η προσβαλλόμενη Υ1/ΓΠ/οικ.93828/18.8.2011 κοινή υπουργική απόφαση, όπως τροποποιήθηκε με την υπ΄ αριθμ. Υ1/ΓΠοικ./134274/23.11.2011 κοινή υπουργική απόφαση (των υπουργών Οικονομικών και Υγείας) είναι μη νόμιμη και ως εκ τούτου πρέπει να ακυρωθεί.

Στο μεταξύ, στο ΣτΕ προσέφυγαν και πάλι η ίδια μη κερδοσκοπική εταιρεία και οι ίδιοι πολίτες, ζητώντας να ακυρωθεί κι η νέα από 14.1.2019 απόφαση των ίδιων υπουργών, η οποία αντικαθιστά την απόφαση που ακυρώθηκε και έχει ακριβώς το ίδιο περιεχόμενο με την ακυρωθείσα.