Εικόνες εγκατάλειψης και απόλυτης εξαθλίωσης, που, αν και δύσκολα φαντάζεται κάποιος, τις αντικρίζουν καθημερινά οι ίδιοι οι φοιτητές, οι οποίοι, έχοντας τα οικονομικοκοινωνικά κριτήρια, είχαν την τύχη και συγχρόνως την ατυχία να εξασφαλίσουν με κλήρο ένα μικρό δωμάτιο, μόλις λίγα τετραγωνικά, στο κτίριο Β’ της Φοιτητικής Εστίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΦΕΠΑ), που βρίσκεται στην περιοχή του Ζωγράφου.

Βέβαια, το κτίριο κουβαλά τη δική του ιστορία. Αλλωστε, πολλοί σημερινοί σαραντάρηδες πέρασαν τα φοιτητικά τους χρόνια μένοντας σε αυτό. Από τότε έχει να ανακαινιστεί. Γι’ αυτό και «ιστορικό».

Με το που μπαίνεις στο κτίριο Β’ (το μόνο που δεν είναι ανακαινισμένο από τα συνολικά 4 κτίρια της ΦΕΠΑ) σε πιάνει η ψυχή σου… Οχι τόσο για το κόκκινο, το πράσινο και το φούξια στους τοίχους -πάλι καλά που δίνει και λίγο χρώμα στη μιζέρια- όσο για τον αυτοσχέδιο καθιστικό χώρο. Ενα μεγάλο κάθισμα, κάτι σαν παγκάκι του μετρό, ένας ξύλινος «αρχαίος» καναπές και ένας ακόμη καναπές ακόμη πιο «αρχαίος». Ενα μεγάλο τραπέζι για… πινγκ πονγκ. Μια βρόμικη άσπρη κουρτίνα.

Ανεβαίνοντας τους ορόφους, έχεις και ένα αίσθημα δυσφορίας από τις άσχημες μυρωδιές. «Είναι και από τις κοινόχρηστες τουαλέτες», που, όπως καταγγέλλεται, «είναι εστίες μόλυνσης».

Μια τουαλέτα χωρίς καπάκι για τέσσερα άτομα. Με σπασμένα και βρόμικα είδη υγιεινής, που, όπως λένε με σαρκαστική διάθεση οι φοιτητές, «έχουν να αλλαχτούν από τον καιρό του Νώε…». Κάποιες φορές βουλώνουν. Τα παιδιά αγοράζουν τα απαραίτητα καθαριστικά είδη, όμως «δεν γίνεται τίποτε. Πρέπει να αλλαχτούν».

Υπάλληλος καθαριότητας υπάρχει. Ομως, τι να πρωτοκάνει; Συν το ότι δύσκολα πλέον καθαρίζονται τα σημάδια του χρόνου.

Δεξιά και αριστερά, στη μέση, όπου και να κοιτάξεις, βρίσκονται στοιβαγμένα κάθε λογής αντικείμενα: Ξύλα, ρούχα, ηλεκτρικές συσκευές, χαρτόκουτα, σκουπίδια, στρώματα, κρεβάτια.

Το ίδιο άθλιος είναι και ο κοινόχρηστος χώρος της κουζίνας. Τα άσπρα ντουλάπια μόνο άσπρα δεν είναι και, ως φαίνεται, έχουν να αντικατασταθούν από τη δεκαετία του ’60, που χτίστηκε το κτίριο Β’.

Το βλέμμα «καρφώνεται» στους «φουσκωμένους» από την υγρασία τοίχους. Οι σοβάδες πέφτουν κάθε λίγο και λιγάκι, ενώ οι περισσότερες λάμπες είναι σπασμένες και «κανείς δεν σκέφτεται να τις αντικαταστήσει με καινούργιες». Καλώδια κρεμιούνται «και πάλι κανείς δεν σκέφτεται να τα διορθώσει».

Τα δωμάτια, που είναι και ο προσωπικός χώρος των φοιτητών, είναι ακατάλληλα για διαβίωση. Μοιάζουν με «τρώγλες», μια που μετά βίας χωρούν ένα κρεβάτι και ένα γραφείο, ενώ υπάρχει και ένα πολύ μικρό ντους με σκουριασμένα και σπασμένα είδη υγιεινής. Τα παιδιά αναγκάζονται και βγάζουν έξω από τα δωμάτιά τους τα πράγματά τους, όπως ψυγεία, απλώστρες ρούχων.

Οι μικρές ξύλινες ντουλάπες είναι σάπιες, οι τοίχοι έχουν τρύπες και οι πόρτες μόνο ασφαλείας δεν είναι… Τα κάγκελα στα μπαλκόνια είναι σκουριασμένα. Το τραγικό; Σε αυτά τα δωμάτια οι κατσαρίδες κάνουν πάρτι… Η απολύμανση είναι λέξη, ως φαίνεται, άγνωστη για τους αρμόδιους κρατικούς φορείς.

«Τα λειτουργικά προβλήματα είναι πάρα πολλά. Πραγματικά, εάν η οικογένειά μου είχε χρήματα και μπορούσα να νοικιάσω σπίτι δεν θα έμενα εδώ», λέει μια ένοικος.

Η ίδια προσθέτει ότι υπάρχουν φορές που «το ρεύμα πέφτει, το νερό μυρίζει και συν τοις άλλοις δεν έχουμε και πρόσβαση στο Διαδίκτυο».

Κατεβαίνοντας τους ορόφους ένα σημείωμα στην πόρτα τραβά την προσοχή: «Μην την κλείνετε, κολλάει».
Κολλάνε όμως και τα ασανσέρ. Και μάλιστα, δεν είναι λίγες οι φορές που φοιτητές έχουν κλειστεί μέσα «και αν δεν έχεις το κινητό σου μαζί για να καλέσεις κάποιον να σε βγάλει, τότε τα πράγματα είναι άσχημα…».
Το μόνο που σπάει, κάπως, την εικόνα εγκατάλειψης είναι τα χρώματα και κάποια από τα γκράφιτι που καλύπτουν τους τοίχους.

«Αγώνας μέχρι να καλυφθούν οι ανάγκες μας στις εστίες…». Είναι το σύνθημα που βλέπεις βγαίνοντας από το κτίριο Β’ της ΦΕΠΑ. Και αν είναι νύχτα, τότε σίγουρα χρειάζεται και ένας φακός, καθώς ο φωτισμός είναι ελάχιστος.

Δείτε τις εικόνες: 

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής