Σχεδόν 10 χρόνια μετά από το ξέσπασμα της κρίσης με την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, τις χρεοκοπίες τραπεζών, και εφτά χρόνια μετά από την έναρξη της εποχής των μνημονίων και της επιτήρησης της χώρας από την τρόικα (Δ.Ν.Τ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ε.Κ.Τ) η κοινωνική βάση σε αυτό τον τόπο έχει υποστεί το ισχυρότερο πλήγμα μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις-μαριονέτες έχουν εκχωρήσει οριστικά την ουσιαστική διακυβέρνηση σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο στους υπερεθνικούς οργανισμούς της Ε.Ε και έμμεσα στις κεφαλαιαγορές και επιβάλλουν όλο και νέα μέτρα κοινωνικής ευθανασίας μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού στην χώρα που συνιστούν πλέον ασήμαντες ποσότητες στην προστιθέμενη αξία του καπιταλιστικού πλούτου. Γι’ αυτό και δεν έχει σημασία αν αφανιστούν. Αυτή η συνθήκη εξόντωσης είναι εξάλλου προϋπόθεση για την ίδια την επιβίωση του συστήματος, για την διατήρηση του πολιτικού καθεστώτος, για την διαιώνιση του καπιταλισμού.

Η προπαγάνδα της κυβέρνησης για το ξεπέρασμα της κρίσης και την επαναφορά σε τροχιά ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας είναι ένα κοινό ευρωπαϊκό ψέμα για να προβληθεί η υποτιθέμενη επιτυχία των προγραμμάτων και των μνημονίων, να μπορεί η Ε.Ε να απεγκλωβιστεί από την υποχρέωση να συνεχίσει να στηρίζει οικονομικά το ελληνικό καθεστώς και να δεχθούν οι κεφαλαιαγορές να πάρουν την σκυτάλη από την Ε.Ε στην ανακύκλωση του ελληνικού χρέους και την κερδοσκοπία μέσω αυτού. Ενός χρέους που ήδη παράγοντες του καθεστώτος στην χώρα ομολογούν ότι στο άμεσο μέλλον αν δεν μειωθεί δραστικά θα αναγκάσουν το ελληνικό κράτος να κηρύξει πτώχευση. Πόσο δε μάλλον που η έξοδος στις αγορές του ελληνικού κράτους θα εκτινάξει σε ακόμα μεγαλύτερα ύψη το ήδη διογκωμένο ελληνικό χρέος που ξεπερνά πλέον το 180% του ΑΕΠ.

Το μήνυμα πάντως οι ανά τον πλανήτη ισχυροί το έχουν λάβει όλα αυτά τα χρόνια με τις πολιτικές διάσωσης του συστήματος από τις κεντρικές τράπεζες και τις κυβερνήσεις που έχουν μεταφέρει όλο το βάρος της κρίσης που οι πλούσιοι δημιούργησαν, στις πλάτες των λαών: Ό, τι και αν κάνουν υπάρχουν τα υποζύγια, η κοινωνική βάση, που θα σηκώνει τις κρίσεις τις οποίες παράγει η απληστία για κέρδος. Και η συνήθης πρακτική πλουτισμού μέσω της διόγκωσης του παγκόσμιου χρέους και την χρηματιστικοποίησή του, συνεχίζεται μέχρι την επόμενη κατάρρευση. Όμως ήδη οι λαοί έχουν υποστεί τεράστιο πλήγμα. Η κοινωνική βάση στην χώρα μετρά εκατομμύρια φτωχούς, περιθωριοποιημένους, απελπισμένους. Μετρά χιλιάδες νεκρούς από πείνα, αρρώστιες, αυτοκτονίες.

Η υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ Κουντουρά χυδαιολογεί λέγοντας πως είναι επιτυχία της κυβέρνησης το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν τρώνε από τα σκουπίδια. Γιατί άνθρωποι εξακολουθούν να τρώνε από σκουπίδια, μόνο που πλέον δεν τους δείχνουν στις τηλεοράσεις. Kαι αυτό γιατί είναι καθολική πολιτική προτεραιότητα να στηριχθεί το “success story ” των μνημονίων απ’ όλα τα κόμματα και τα ΜΜΕ

Ενώ συνεχίζεται με αμείωτη ένταση η υφαρπαγή του όποιου πλούτου απέμεινε στην κοινωνική βάση από την κυβέρνηση με περικοπές μισθών, συντάξεων, με την κατάργηση της δημόσιας ασφάλισης, με τη φορολόγηση των πλέον οικονομικά αδύναμων, ενώ η φτώχεια αυξάνεται, ενώ κατ’ εντολή της Ε.Ε οι τράπεζες θα πετούν στον δρόμο χιλιάδες δανειολήπτες, καμία πιθανότητα να πείσει δεν έχει η κυβέρνηση για έξοδο από την κρίση.

Η μόνη επιτυχία της κυβέρνησης είναι η κοινωνική παθητικότητα και η ήττα των αγώνων. Γιατί η βασικότερη προϋπόθεση για να επιβληθούν αυτές οι εγκληματικές πολιτικές στην χώρα που πέταξαν χιλιάδες ανθρώπους στο περιθώριο, που έριξαν στην φτώχεια εκατομμύρια, που δολοφόνησαν χιλιάδες, ήταν και είναι η πολιτική ομαλότητα και η ανυπαρξία ισχυρής κοινωνικής αντίδρασης. Γιατί όσο πιο μικρές είναι οι αντιστάσεις της κοινωνίας, τόσο πιο ανελέητο γίνεται το σύστημα.

Οι κοινωνικές αντιδράσεις στα μνημόνια κάποια στιγμή ήρθαν σε αδιέξοδο καθώς το καθεστώς ήταν αποφασισμένο να επιβάλει με κάθε πολιτικό κόστος τα μνημόνια. Η αιτία όμως που αυτά τα μνημόνια επεβλήθησαν ήταν η ανυπαρξία ενός διευρυμένου και ισχυρού επαναστατικού κινήματος που θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στις πολιτικές κοινωνικής ευθανασίας. Στην ήττα των αντιστάσεων πάτησε ο Σύριζα για να αναρριχηθεί στην εξουσία. Η κυβέρνηση Σύριζα- ΑΝΕΛ αποτελείωσε και τις τελευταίες σπίθες αντίδρασης στο σύστημα και τις πολιτικές ξεπεράσματος της κρίσης.

Σήμερα η κοινωνική βάση σαπίζει ενώ οι οικονομικοί και πολιτικοί άρχοντες του τόπου ασφάλισαν τον πλούτο τους στους φορολογικούς παραδείσους και σε τράπεζες του εξωτερικού. Τα paradisepapers έρχονται να υπενθυμίσουν αυτό που όλοι γνωρίζουν: Ότι τους οικονομικά ισχυρούς και τους πολιτικούς κολαούζους τους δεν τους αγγίζει καμία κρίση και δεν τους αφορούν τα όποια μέτρα επιβάλλονται. Με “νόμιμο και ηθικό” (sic) τρόπο θα συνεχίζουν να πλουτίζουν ενώ εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα και την ανέχεια.

Σήμερα η κοινωνική βάση σαπίζει, γιατί αυτό το σάπιο σύστημα εξοντώνει για να επιβιώσει, γιατί σκοτώνει την κοινωνική αλληλεγγύη και συνοχή και την ωθεί στο έγκλημα. Ο πόλεμος όλων εναντίον όλων είναι η αρχή του καπιταλισμού και της οικονομικής ελευθερίας των πλουσίων να κάνουν ό ,τι θέλουν με την στήριξη των κυβερνήσεων. Είναι η αρχή του απόλυτου ανταγωνισμού που έχει κυριαρχήσει στον πλανήτη.

Τα δικά τους δημιουργήματα – τα εγκλήματα στην κοινωνική βάση – οι καθεστωτικοί πολιτικοί τα ανάγουν σήμερα σε νούμερο ένα πολιτικό ζήτημα. Η ‘’τάξη και η ασφάλεια’’ είναι το κοινό σύνθημα των πολιτικών ελίτ για να αντιμετωπίσουν δραστικά αυτά τα φαινόμενα που το ίδιο το καθεστώς τους γεννά.Νούμερο ένα στην καθεστωτική προπαγάνδα είναι σήμερα η εγκληματικότητα στην κοινωνική βάση. Είναι το φαινόμενο που το ίδιο το καθεστώς γεννά και τρέφει.

Και από την άλλη, οι μεγάλοι εγκληματίες, οι πραγματικοί τρομοκράτες και ληστές αυτοί που απαρτίζουν την οικονομική και πολιτική εξουσία, μένουν στο απυρόβλητο.

Η κοινωνία σαπίζει και μετατρέπεται σε κανίβαλο καθώς δεν υπάρχει πολιτική διέξοδος από τις κοινωνικές συνθήκες που διαμορφώνει το ίδιο το καθεστώς: Γιατί αυτό δημιουργεί την φτώχεια και την ανέχεια, αυτό την περιθωριοποίηση, αυτό την απελπισία. Αυτό πνίγει με ναρκωτικά την νεολαία, αυτό διαλύει την κοινωνική αλληλεγγύη. Αυτό δημιουργεί τους όρους για μια κοινωνία κανιβάλων. Αυτό το ίδιο είναι το έγκλημα.

Οι φυλακές είναι γεμάτες και όλο και περισσότεροι θα περνούν τις πόρτες τους καθώς οι πολιτικές και οικονομικές προϋποθέσεις για την αύξηση της κάθε μορφής παραβατικότητας υπάρχουν και θα εξακολουθούν να υπάρχουν.

Και οι φυλακές μπαίνουν τώρα στο στόχαστρο του εξ΄ αριστερών ολοκληρωτισμού που προωθεί η κυβέρνηση με τον νέο σωφρονιστικό κώδικα, ο οποίος φιλοδοξεί να μετατρέψει τις φυλακές σε κρεματόρια για χιλιάδες κρατούμενους.

Στην κορυφή των προτεραιοτήτων της κυβέρνησης και των λοιπών καθεστωτικών κομμάτων είναι πάντα η ουσιαστική πολιτική αντιμετώπιση του Επαναστατικού Αγώνα αλλά και η δική μας ως πολιτικά πρόσωπα. Και η αντιμετώπιση που μας επεφύλασσε πάντα το καθεστώς ήταν σε αναλογία με την οπτική του για την πολιτική απειλή που αντιπροσώπευε και αντιπροσωπεύει ο Επαναστατικός Αγώνας αλλά και εμείς προσωπικά. Και ποτέ δεν το έκρυψε.

Γιατί ο Επαναστατικός Αγώνας ήταν μια πολιτική απειλή για την πολιτική των μνημονίων, ένας σημαντικός παράγοντας αντίστασης, μια οργάνωση που προωθούσε την ανατροπή του συστήματος και την επανάσταση, την αλλαγή της κοινωνίας προκειμένου να χτυπηθεί το πρόβλημα της κρίσης στην ρίζα του.

Γιατί ο Επαναστατικός Αγώνας και εμείς προσωπικά αγωνιζόμαστε για την κοινωνική αλληλεγγύη η οποία μπορεί να θριαμβεύσει με την ανατροπή του εγκληματικού καθεστώτος που προωθεί την κοινωνική σήψη και τον κοινωνικό θάνατο. Και ο θρίαμβος της κοινωνικής αλληλεγγύης προϋποθέτει την δημιουργία μιας κοινωνίας οικονομικής ισότητας και πολιτικής ελευθερίας για όλους.

Και επειδή μας κατηγορούν για εχθρούς της δημοκρατίας, αυτοί που το πολιτικό τους σύστημα απαξιώνει και εμπαίζει με την ίδια του την ύπαρξη την πραγματική δημοκρατία, και που πρόκειται για ένα σύστημα ολιγαρχικό υπέρ των πλουσίων και των ισχυρών, αυτοί είναι που ξεσκίζουν το δικό τους Σύνταγμα όταν το καθεστώς εξουσίας των τραπεζιτών και των πλουσίων βρίσκεται σε κίνδυνο (αντισυνταγματική επιβολή των μνημονίων), επισημαίνουμε πως η πραγματική δημοκρατία είναι η άμεση δημοκρατία, αυτή η πολιτική οργάνωση της κοινωνίας που για να υπάρξει προϋποθέτει σήμερα την οικονομική οργάνωση της κοινωνίας με βάση την αρχή της οικονομικής ισότητας.

Το σημερινό σύστημα της κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης, κυρίως στην εποχή μας με ένα κοινοβούλιο απαξιωμένο που σύμφωνα με έρευνα του ευρωβαρόμετρου εμπιστεύεται μόνο το 13% του λαού στην χώρα, το σημερινό πολιτικό σύστημα που είναι κοινή συνείδηση πλέον ότι αποτελεί μαριονέτα των ανά τον πλανήτη ισχυρών, είναι αυτό ο εχθρός της πραγματικής δημοκρατίας. Πραγματική δημοκρατία, πολιτική ελευθερία και οικονομική ισότητα είναι αξίες αδιαχώριστες. Και αδιαχώριστη με αυτές αξία είναι η κοινωνική αλληλεγγύη. Όλες αυτές τις αξίες δηλαδή που σκοτώνει το υπάρχον οικονομικό και πολιτικό σύστημα. Και είναι αυτές οι αξίες για τις οποίες αγωνίζεται ο Επαναστατικός Αγώνας και εμείς ως πρόσωπα, είναι αυτές οι αξίες για τις οποίες είμαστε στην φυλακή.

Πριν ακόμα μας συλλάβουν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί διαμόρφωναν το πλαίσιο μέσω των ΜΜΕ για να μας ανάγουν σε κεντρικά πρόσωπα και τον Επαναστατικό Αγώνα ως την οργάνωση ομπρέλα για κάθε ένοπλη δραστηριότητα στην χώρα. Μας είχαν επικηρύξει για 1 εκ. ευρώ τον καθένα.

Η σύλληψη του Νίκου Μαζιώτη τον Ιούλιο του 2014 παρουσιάστηκε από τον τότε υπουργό δημόσιας τάξης ως σημαντική διάσταση για την ανεμπόδιστη εφαρμογή των μνημονίων και την σωτηρία του συστήματος. Ο Νίκος Μαζιώτης ‘‘εγκαινίασε’’ τις φυλακές τύπου Γ΄ της Ν.Δ στον Δομοκό καθώς ήταν ο πρώτος πολιτικός κρατούμενος που μεταφέρθηκε εκεί.

Κορυφαία στιγμή ειδικής αντιμετώπισης υπήρξε η σύλληψη της Πόλας Ρούπα. Ο μοναδικός τρόπος που αντιμετώπισε το κράτος και η κυβέρνηση το 6χρονο τότε παιδί μας θα μείνει στην ιστορία ως το πιο βίαιο κατασταλτικό χτύπημα.

Η επιβολή μοναδικού καθεστώτος εξαίρεσης του Μαζιώτη που βρίσκεται στην απομόνωση από τον περασμένο Ιούλιο είναι άλλη μια κίνηση της ειδικής αντιμετώπισής μας.
Στον νέο σωφρονιστικό κώδικα εισάγεται ειδική φωτογραφική διάταξη για την Πόλα Ρούπα ώστε να μπει στην απομόνωση και να μονιμοποιηθεί το καθεστώς απομόνωσης του Νίκου Μαζιώτη (άρθρο 11 παρ. 6 σημ. ε). Ενώ ειδική διάταξη εισάγεται για την παραμονή όσων δικάζονται και βρίσκονται σε ειδικό καθεστώς απομόνωσης, να κρατούνται σε αστυνομικά τμήματα, γεγονός που όσον αφορά εμάς και τις μακροχρόνιες δίκες που έχουμε, συνιστά κίνηση η οποία στοχεύει στην αδυναμία διεξαγωγής της πολιτικής δίκης και την ουσιαστική ακύρωσή της.

Γνωρίζουμε ότι συνιστούμε ακόμα και μέσα από την φυλακή μια πολιτική απειλή για το καθεστώς. Γνωρίζουμε πως εξακολουθούμε να βρισκόμαστε στην κορυφή της αντζέντας των πολιτικών στόχων της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση του πολιτικού αντιπάλου του συστήματος. Το δήλωσε ρητώς ο Τσίπρας στην Βουλή αναφέροντας δυο φορές το όνομα της Πόλας Ρούπα στις επιτυχίες της κατασταλτικής πολιτικής της κυβέρνησής του, δίνοντας μάλιστα ειδικό βάρος στην σύλληψή της. Και όλοι άκουσαν ότι ήταν το μόνο όνομα όσον αφορά συλλήψεις που αναφέρθηκε στην Βουλή.

Το δηλώνουν ρητώς με την εκτεταμένη αναφορά που κάνουν πάντα και για ό, τι συμβαίνει στο όνομα της Πόλας Ρούπα και την πολιτική ιστορία μας τα ΜΜΕ και με την παρουσίασή της ως κεντρικό πρόσωπο σε κάθε ένοπλη δραστηριότητα.

Και είναι σαφές πως ενώ ήδη οι κατασταλτικοί μηχανισμοί έχουν ανάγει τον Επαναστατικό Αγώνα σε ‘‘ομπρέλα’’ σειράς ληστειών που έχουν γίνει ανά την Ελλάδα, συνεχίζουν να τοποθετούν στο επίκεντρο της εγχώριας ένοπλης δράσης –κάθε είδους και μορφής –, τον Επαναστατικό Αγώνα και εμάς προσωπικά.
Πρόκειται για μια στρατηγικής σημασίας πολιτική από το κράτος, την κυβέρνηση, τα ΜΜΕ που εκπορεύεται από την ιεράρχηση της υπόθεσής μας, του Επαναστατικού Αγώνα και των πολιτικών μας επιλογών. Γιατί ενώ είμαστε στην φυλακή, ο πόλεμός τους εναντίον μας δεν σταματά και με κάθε τρόπο δείχνει η κυβέρνηση το πολιτικό μένος της εναντίον μας που έχει λάβει εδώ και καιρό προσωπικό χαρακτήρα.

Εμείς κατ’ επανάληψη έχουμε δηλώσει και το γνωρίζουν όλοι πως ό, τι κάνουμε, το αναλαμβάνουμε. Τις πολιτικές ενέργειες και τις δράσεις του Επαναστατικού Αγώνα, της οργάνωσης στην οποία είμαστε μέλη, πάντα τις υπερασπιζόμαστε πολιτικά με κάθε κόστος. Όμως δράσεις που δεν αφορούν και δεν σχετίζονται με τον Επαναστατικό Αγώνα – γεγονός που οι κατασταλτικοί μηχανισμοί γνωρίζουν –, δεν είμαστε διατεθειμένοι να τις χρεωνόμαστε. Ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του στο πολιτικό πεδίο.

Όμως γνωρίζουμε πως η επιλογή του κράτους να μας θέτει στο επίκεντρο κάθε ένοπλης δραστηριότητας έχει στρατηγική σημασία. Και αυτή η πολιτική έρχεται να συγκλίνει με την πρωταρχικής σημασίας στόχευση του κράτους να μας θέσει σε ένα καθεστώς ειδικής αντιμετώπισης εντός των φυλακών. Έρχεται και συγκλίνει με το νέο καθεστώς εξαίρεσης που ετοιμάζουν και την επαναφορά των φυλακών τύπου Γ΄, με ειδική προτεραιότητα να δίνεται σε εμάς προσωπικά αυτή την φορά με την φωτογραφική διάταξη του άρθ. 11 παρ.6 σημ. ε του νέου σωφρονιστικού κώδικα.

Σύμφωνα με το άρθρο 11 παρ. 6 σημείωση ε του νέου σωφρονιστικού κώδικα, θα κρατούνται ‘‘σε ειδικούς καθορισμένους χώρους όσοι έχουν καταδικαστεί για την οργάνωση αποδράσεων και άλλων αξιόποινων πράξεων που τελούνται εντός των καταστημάτων κράτησης και προβλέπονται από την ισχύουσα νομοθεσία περί εγκληματικής και τρομοκρατικής οργάνωσης’’.
Είναι γνωστό πως υπήρχαν κατά το παρελθόν υποθέσεις αποδράσεων κρατουμένων ή απόπειρες οι οποίες έχουν εκδικαστεί. Ποτέ στο παρελθόν δεν τέθηκε ζήτημα από καμία κυβέρνηση να νομοθετήσει ειδικά για την οργάνωση αποδράσεων ώστε να τεθούν σε απομόνωση κρατούμενοι για τέτοιες υποθέσεις. Τελευταία απόδραση έγινε το 2013 επί Ν.Δ.

Στην πρόσφατη ιστορική συγκυρία η μόνη τέτοια απόδραση που δεν έχει εκδικαστεί είναι η απόπειρα απόδρασης πολιτικών κρατουμένων που επιχείρησε η Πόλα Ρούπα τον Φεβρουάριο του 2016, για την οποία κατηγορείται τόσο ο Νίκος Μαζιώτης όσο και άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι.

Δεν γνωρίζουμε αν αυτή η διάταξη εφαρμοστεί με αναδρομική ισχύ και περιλαμβάνει και άλλες υποθέσεις αποδράσεων όμως σίγουρα αφορά την συγκεκριμένη υπόθεση. Πρόκειται για μία καθαρά φωτογραφική διάταξη.
Στον βαθμό που υπάρξουν κι άλλοι κρατούμενοι που καταδικαστούν για οργάνωση αποδράσεων από τις φυλακές, προφανώς και θα έχουν την ίδια αντιμετώπιση ενώ γνωρίζουμε πως η επέκταση ενός μέτρου εξαιρέσεως που ήδη έχει επιβληθεί με νόμο προκειμένου να περιλαμβάνει και άλλες κατηγορίες κρατουμένων, είναι δεδομένη.

Κάθε κίνηση προς την επιβολή όλο και πιο ολοκληρωτικών συνθηκών στην κοινωνική ζωή και στην προκειμένη περίπτωση στις φυλακές, είθισται να περνάει πάνω από τους δηλωμένους πολιτικούς εχθρούς του συστήματος που βρίσκονται αιχμάλωτοι του κράτους για να επεκταθεί στην συνέχεια και να ‘‘αγκαλιάσει’’ όλο και ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές κατηγορίες ανθρώπων. Όσον αφορά την απόδραση από τις φυλακές, μέχρι και τώρα – και ύστερα από νομικές και πολιτικέςπαρεμβάσεις επί του θέματος – είχε κατοχυρωθεί ως δικαίωμα του κρατουμένου, λόγω της αναγνώρισης της ανθρώπινης φύσης η οποία τείνει προς την ελευθερία, με αποτέλεσμα η απόδραση να συνιστά μέχρι πρόσφατα, πλημμέλημα.

Προφανώς και σε ένα καθεστώς όπως το σύγχρονο που οδεύει σταθερά και δίχως πολιτικό αντίπαλο δέος προς τον απόλυτο ολοκληρωτισμό, η τάση του ανθρώπου προς την ελευθερία να θέλει το κράτος να την καταδείξει ως απεχθή τάση. Γι’ αυτό και η παραδειγματική τιμωρία του με το να τίθεται σε καθεστώς ακόμα και μόνιμης απομόνωσης δρομολογείται τώρα μέσω του νέου σωφρονιστικού κώδικα από μια κυβέρνηση αριστερή.

Οι ειδικές συνθήκες κράτησης, ακόμα και σε απόλυτη απομόνωση, προβλέπεται στον ίδιο άρθρο και για μεγάλη κατηγορία κρατουμένων που ‘‘εκδηλώνουν βίαιη συμπεριφορά προς το προσωπικό του καταστήματος’’. Πέρα από την όποια επιβολή πειθαρχικής ποινής για τους ‘‘σκληρούς’’ λεγόμενους κρατούμενους που θα επιβάλλεται από το συμβούλιο, το άρθρο 11 παρ. 6 σημ. α εισάγει την δυνατότητα να τεθούν αυτοί οι κρατούμενοι στο ειδικό καθεστώς απομόνωσης για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Και επειδή το ζήτημα μπορεί να αφορά ακόμα και την υποκίνηση κινητοποιήσεων στις φυλακές, με το εν λόγω άρθρο αναμένεται για ‘‘λόγους ασφαλείας’’, κρατούμενοι που έχουν ενεργή συμμετοχή στη ζωή στις φυλακές να τεθούν σε καθεστώς απομόνωσης.

Στο άρθρο 11 αναφέρονται οι διακρίσεις και οι διαχωρισμοί των κρατουμένων. Πέρα από τις ισχύουσες κατηγοριοποιήσεις στην παρ. 4 επανέρχεται ένα εκτρωματικό καθεστώς για την κράτηση ειδικής κατηγορίας κρατουμένων ‘‘σε περίπτωση μεταγωγής για δικονομικούς λόγους αν δεν υπάρχει αντίστοιχο κατάστημα ή τμήμα καταστήματος, ο κρατούμενος διαμένει σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο τοπικού αστυνομικού τμήματος’’.
‘’Αν λόγοι που συνδέονται με την ασφάλεια της χώρας ή την δημόσια τάξη ή την τάξη και την ασφάλεια στα καταστήματα κράτησης καθιστούν επιβεβλημένη τη λήψη πρόσθετων μέτρων ασφαλείας για τη φύλαξη κρατουμένου που μετάγεται για δικονομικούς λόγους και την αποφυγή επικοινωνίας του με κρατούμενους άλλων κατηγοριών, η φύλαξη και παραμονή αυτού, εντός του καταστήματος κράτησης μπορεί να γίνεται ύστερα από πρόταση της αρμόδιας αστυνομικής αρχής ή της Γενικής Διεύθυνσης Αντεγκληματικής Σωφρονιστικής Πολιτικής του Υπουργείου Δικαιοσύνης σε κατάλληλο χώρο αστυνομικού καταστήματος’’. ‘‘Λόγοι που συνδέονται με την ασφάλεια της χώρας ή την δημόσια τάξη’’ είναι σαφές ότι θα αφορούν μέλη ένοπλων οργανώσεων αφού πρόκειται για επίκληση λόγων που υπάρχουν μόνο στον 187Α και σε κανένα άλλο άρθρο του Ποινικού Κώδικα. Συνεπώς με αυτή την διάταξη επιφυλάσσουν την απομόνωση στην ΓΑΔΑ και την κράτηση εκεί με απόφαση του υπουργού όποιου βρίσκεται στην φυλακή με τον 187Α, δηλαδή είναι μέλος ένοπλης επαναστατικής οργάνωσης καθ’ όλο το διάστημα που θα γίνεται η δίκη του.

Η κράτηση στα αστυνομικά τμήματα (και ενώ υπάρχουν φυλακές στην περιοχή που θα γίνεται η δίκη), στο ίδιο άρθρο προβλέπεται και για λόγους ασφαλείας των καταστημάτων κράτησης. Συνεπώς για όσους κρατούμενους εμπίπτουν στην κατηγορία της κράτησης σε ειδικές συνθήκες καταστρατηγείται το δικαίωμά τους σε μια ουσιαστική δίκη.
Δεδομένων των συνθηκών κράτησης σε αυτές τις συνθήκες και δεδομένου του γεγονότος ότι οι δίκες μας είναι πολύμηνες με την επαναφορά αυτής της διάταξης που είχε αρχικά εισάγει η Ν.Δ με το νομοσχέδιο για τις φυλακές τύπου Γ’, το κράτος όχι μόνο καταστρατηγεί κάθε δικαίωμα για δίκη, αλλά καθιστά άκυρη την διεξαγωγή της. Και σε αυτή την περίπτωση πρόκειται για φωτογραφική διάταξη. Ο υπουργός Δικαιοσύνης Κοντονής με το άρθρο 11 δηλώνει εντελώς απροκάλυπτα την ‘‘εξαιρετική’’ μεταχείριση που μας επιφυλάσσει, ένα καθεστώς μοναδικής εξαίρεσης με προσωπική πλέον στόχευση.

Δεδομένου ότι έχει δηλώσει με πολλούς τρόπους την κεντρική πολιτική της κυβέρνησης και του ιδίου να εισάγει διαχωρισμούς και εντός της κατηγορίας των πολιτικών κρατουμένων, δηλαδή αυτών που βρίσκονται στις φυλακές με βάση τον 187Α, είναι σαφές ότι η εξαιρετική αντιμετώπιση αποβλέπει στην δημιουργία των πλέον ασφυκτικών συνθηκών φυλάκισης, χωρίς επικοινωνία με άλλους κρατούμενους.

Με το άρθρο 11 και τις διακρίσεις που εισάγει στην παρ. 6 σημ. ε συνδυαστικά με την ιδιαίτερη μνεία που γίνεται στο ίδιο το άρθρο 11 και στην παρ. 4 για ‘‘ζητήματα ασφάλειας της χώρας και της δημόσιας τάξης’’ που αφορούν αποκλειστικά πολιτικούς κρατούμενους και τους όρους διεξαγωγής των δικών τους οι οποίες είναι κατά κύριο λόγο πολιτικές δίκες, είναι σαφές ότι δρομολογείται από το υπουργείο η εξαιρετική αντιμετώπιση και προσωπική στόχευση ενάντια σε όσους έχουν πολιτική στάση και λόγο, υπερασπίζονται τις επιλογές τους και το εκφράζουν μέσα από την φυλακή και τα δικαστήρια. Στο στόχαστρο βρίσκονται οι δίκες μας και δρομολογείται η κατάργησή τους ενώ όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με το άρθρο 51 για τις επικοινωνίες των κρατουμένων και τον δραστικό περιορισμό τους που πρόκειται να επιβληθεί (βλέπε πιο κάτω στο κείμενο) στοχεύουν στην πολιτική φίμωση των πολιτικών αιχμαλώτων του καθεστώτος.

Γνωρίζουμε πως ακόμα και η πολιτική φωνή μας είναι επικίνδυνη για την καθεστωτική χούντα. Η απροκάλυπτη επίθεση που μας επιφυλάσσουν είναι στη βάση της πολιτική, και εκπορεύεται από αυτόν τον πολιτικό φόβο. Επειδή είναι δεδομένο ότι δίκες όπως είναι αυτές που εμείς κάνουμε είναι αδύνατον να διεξάγονται ομαλά υπό τις συνθήκες που εισάγει ο νέος σωφρονιστικός κώδικας, το ασφαλές συμπέρασμα είναι πως τελικώς ο στόχος της κυβέρνησης είναι πρωτίστως πολιτικός. Είναι η κατάργηση της πολιτικής δίκης.

Τα ίσα δικαιώματα, ο σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια σύμφωνα με το Σύνταγμα καταστρατηγούνται ρητώς στον Νέο Σωφρονιστικό Κώδικα τόσο με τις ειδικές διατάξεις και το καθεστώς εξαίρεσης που θα επιβάλλεται σε ειδικές περιπτώσεις όπως αναφέραμε, όσο και μέσα από άλλες διατάξεις όπως είναι το άρθρο 2 που στην παρ. 4 αναφέρει τις ‘‘εξαιρετικές περιπτώσεις όπου τα μέτρα είναι δυνατόν να συνεπάγονται περιορισμούς στους συνήθεις όρους διαβίωσης των κρατουμένων οι οποίοι καθορίζονται κατά περίπτωση με απόφαση εισαγγελέα’’.

Επίσης στο άρθρο 15 παρ. 3 προβλέπεται με απόφαση του υπουργού Δικαιοσύνης ‘‘να εντάσσονται οι κρατούμενοι σε νέες κατηγορίες για λόγους επιτρεπόμενης ειδικής μεταχείρισής τους’’. Συνεπώς η εισαγωγή νέων διακρίσεων στους κρατούμενους υπάγεται στην κρίση του εκάστοτε εισαγγελέα και του υπουργού.

Με το άρθρο 51 εισάγει τον ασφυκτικό περιορισμό των τηλεφωνικών επικοινωνιών των κρατουμένων. Με βάση αυτό το άρθρο οι τηλεφωνικοί αριθμοί που θα επικοινωνούν οι κρατούμενοι θα εισάγονται σε λογισμικό και θα παρέχεται στους κρατούμενους κωδικός πρόσβασης για την επικοινωνία σε αυτά και μόνο τα τηλέφωνα που θα έχουν δώσει οι ίδιοι στην υπηρεσία. Είναι σαφές πως αυτό το μέτρο δεν εισάγεται για την παρακολούθηση και τον έλεγχο των τηλεφωνικών επικοινωνιών των κρατουμένων αφού αυτό ούτως ή άλλως ισχύει. Αυτό που εισάγεται είναι ο αυστηρός έλεγχος των επικοινωνιών σε αυτά τα πρόσωπα που θα επισκέπτονται τους κρατούμενους, δηλαδή σε συγγενείς και σαφώς θα χρειάζεται ειδική έγκριση από την υπηρεσία της φυλακής για τις λοιπές επικοινωνίες των κρατουμένων. Αν π.χ. ο εκάστοτε εισαγγελέας δεν εγκρίνει κάποια επικοινωνία, δεν θα δίνεται κωδικός πρόσβασης.
Η καθολική περιστολή των τηλεφωνικών επικοινωνιών όλων των κρατουμένων που εισάγεται για πρώτη φορά συνιστά νέο ολοκληρωτικού τύπου μέτρο ενάντια στην επίσης κατοχυρωμένη από το Σύνταγμα ελευθερία των ανθρώπων στις επικοινωνίες.

Αν και δεν λέγεται ρητώς, στο συγκεκριμένο άρθρο, ο περιορισμός των επικοινωνιών των κρατουμένων είναι αυτός που επιφυλάσσει αυτό το άρθρο.
Στο άρθρο 13 ‘‘για τις ειδικές ρυθμίσεις για κρατούμενες μητέρες και κρατούμενους γονείς’’ και στην παρ. 3, ενσωματώνεται για πρώτη φορά το άρθρο 1532 του αστικού κώδικα περί ‘‘κακής άσκησης γονικής μέριμνας’’ για κρατούμενους γονείς. Περιορίζει την δυνατότητα τα παιδιά έως 3 ετών να μένουν με την κρατούμενη μητέρα τους (εισάγεται η περίπτωση να μένουν με τον κρατούμενο πατέρα, τέτοια όμως πιθανότητα είναι αδύνατο να συμβεί υπό τις υπάρχουσες συνθήκες) μόνο όμως εάν κριθεί αναγκαίο από δικαστήριο ανηλίκων. Συνεπώς, παύει το δεδομένο που υπήρχε ότι μια μητέρα κρατούμενη μπορεί να κρατά το παιδί της εφόσον η ίδια το επιθυμούσε μέσα στην φυλακή. Αυτό θα κρίνεται πλέον από δικαστήρια. Εισέρχεται και η διάκριση σε αυτές τις κρατούμενες που εκτίουν ποινές άνω των 10 ετών όπου η φροντίδα του παιδιού – αν αυτό θα πάει σε συγγενικό πρόσωπο ή ίδρυμα -, θα κρίνεται επίσης από δικαστήριο ανηλίκων. Συνεπώς η παραμονή του παιδιού με την μητέρα θα προκύπτει ως ανάγκη μόνο εφόσον δεν υπάρχει ‘‘άλλο κατάλληλο – κατά την κρίση των δικαστών’’ πρόσωπο.
Όταν δε το παιδί κλείσει το 3ο έτος θα το πηγαίνουν σε ιδρύματα αν το εκάστοτε δικαστήριο ανηλίκων κρίνει ακατάλληλο το οικογενειακό περιβάλλον των γονιών. Ενώ η κυβέρνηση δηλώνει πως νομοθετεί για αποφυλακίσεις γυναικών με ανήλικα παιδιά και για ποινές που δεν υπερβαίνουν τα 10 έτη, στον νέο σωφρονιστικό κώδικα ακυρώνεται και αυτή η δυνατότητα καθώς στο άρθρο 13 παρ. 3 προβλέπεται το μέτρο αυτό να εφαρμόζεται ‘‘όταν η διάθεση ατομικού χώρου διαβίωσης αποκλειστικά για τον κρατούμενο γονέα και το παιδί του δεν είναι δυνατή…….μπορεί (το αρμόδιο όργανο) να διατάξει την κατ’ οίκον κράτηση της μητέρας ή του πατέρα κρατουμένου ή υποδίκου ή του πατέρα κρατουμένου υποδίκου ή καταδίκου’’. Με την κατ’ οίκον κράτηση είναι δεδομένο πως κανένας γονέας δεν μπορεί να ασκήσει το γονεϊκό του καθήκον, καθώς δεν είναι δυνατόν το παιδί να μένει συνεχώς κλεισμένο στο σπίτι. Συνεπώς είναι γελοίο να προτείνεται και να εφαρμόζεται τέτοιος νόμος.

Όμως τι γίνεται αν η ποινή υπερβαίνει τα 10 έτη; Το ίδιο το άρθρο 13 παρ.3 λέει πως σε περίπτωση που δεν υπάρχει κατάλληλος χώρος για να μείνει το έως 3 χρονών παιδί με την μητέρα του στην φυλακή και ενώ η ποινή ξεπερνά τα 10 έτη, θα αποφασίζει το δικαστήριο ανηλίκων αν το παιδί θα το αναλάβει κάποιο συγγενικό πρόσωπο ή ίδρυμα. Και σε περιπτώσεις που δεν υπάρχει συγγενικό πρόσωπο ή δεν θεωρηθεί κατάλληλο από το δικαστήριο, αντί να βελτιώσουν τις συνθήκες κράτησης για τις μωρομάνες, προτιμούν να βάζουν τα παιδιά στα ιδρύματα.

Αντί να θεσμοθετούν υπέρ των παιδιών διαθέτοντας κατάλληλους χώρους ώστε να μείνει η μητέρα μαζί με το ανήλικο παιδί της έως 6 χρονών – ηλικία που η μητέρα είναι απολύτως αναγκαία-, αντί να προβλέπουν να γίνονται ολοήμερα επισκεπτήρια των γονέων κρατουμένων με τα παιδιά τους μια φορά τον μήνα, αντί να νομοθετούν για διανυκτερεύσεις των ανήλικων παιδιών με τις μητέρες τους π.χ. 1 φορά το δίμηνο, μέτρα που θα ήταν για την ουσιαστική στήριξη των ίδιων των παιδιών, νομοθετούν εναντίον των ίδιων των παιδιών και κινούνται εκδικητικά αλλά και σεξιστικά προς τις γυναίκες – παραβάτες του νόμου, εκδικούνται το δικαίωμα στην μητρότητα.

Εννοείται πως καμιά δυνατότητα αποφυλάκισης δεν δίνεται για κρατούμενες/ους που οι ποινές τους ξεπερνούν τα 10 έτη, ενώ η απουσία κατάλληλου περιβάλλοντος για τα παιδιά καταλήγει οριστικά στην απόφαση να πηγαίνουν τα παιδιά στα ιδρύματα.

Είναι προφανές ότι το καθεστώς που προϋπήρχε σχετικά με γονείς –κρατούμενους ανηλίκων, ανατρέπεται. Μέχρι σήμερα τα παιδιά και οι κρατούμενοι γονείς τους δεν έμπαιναν σε διαδικασίες δικαστηρίων για να κρίνουν αυτά το περιβάλλον που θα μείνει το παιδί, εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις βιαιοπραγιών πάνω στα παιδιά, ή πλήρους αδυναμίας του περιβάλλοντος να τα κρατήσει ή απουσίας συγγενικών προσώπων.

Τώρα καθολικοποιείται ένα μέτρο που μέχρι σήμερα εφαρμόζεται σε πολύ ειδικές περιπτώσεις, να ελέγχουν και να αποφασίζουν δικαστήρια και παιδοψυχίατροι για το περιβάλλον των παιδιών, ενώ μπαίνει υπό δυσμενή και ρατσιστική αντιμετώπιση ο κρατούμενος γονέας για την ικανότητά του να κρίνει το συμφέρον του παιδιού του, το οποίο συμφέρον σύμφωνα με το άρθρο 13 σημ. 3 αυτό θα το κρίνει πλέον το δικαστήριο.

Την ρύθμιση αυτή την είχε εξαγγείλει ο υπουργός Δικαιοσύνης Κοντονής στην συνέντευξή που είχε δώσει τις 7/1/17 στο κρατικό κανάλι, η οποία συνέντευξη αφορούσε την αντιμετώπιση που είχε το παιδί μας από το κράτος και την κυβέρνηση με την σύλληψη της Πόλας Ρούπα στις 5/1.

Είναι γνωστό πως η ‘‘εξαιρετική’’ αντιμετώπιση που είχε τότε το παιδί μας, το οποίο κρατήθηκε στη ΓΑΔΑ και ειδικά στην ΔΑΕΕΒ για ώρες υπό άκρα μυστικότητα, ανακρίθηκε και με εισαγγελική εντολή κρατήθηκε φρουρούμενο σε κλειστή ψυχιατρική κλινική, είναι ιστορικά μοναδική. Το παιδί μας είχε αντιμετωπιστεί ως ποινικός παραβάτης, ως εν δυνάμει ‘‘τρομοκράτης’’ γιατί ήταν το δικό μας παιδί. Τότε μάλιστα, είχε αρχικά γίνει απόπειρα να μας αφαιρεθεί συνολικά και οριστικά η γονική μέριμνα, να μας αφαιρέσουν δηλαδή κάθε γονεϊκή σχέση με το παιδί μας και να την διαρρήξουν για πάντα, δίνοντας την γονική μέριμνα προσωρινά στην κοινωνική υπηρεσία του νοσοκομείου που το κρατούσαν και με προοπτική να το κλείσουν σε ίδρυμα.

Η ομηρία του παιδιού στο ψυχιατρείο έληξε μετά την απεργία πείνας και δίψας αλλά και την πολιτική και κοινωνική κατακραυγή που ξεσήκωσε, όμως το κράτος διεκδικεί μέσω της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Καλαμάτας να μας αφαιρέσει την επιμέλεια του παιδιού και να του επιβάλλει περιοριστικούς όρους με επιτήρηση από την κοινωνική υπηρεσία και παιδοψυχιάτρους. Αυτή η συνθήκη μόνιμης ομηρίας που θέλουν να επιβάλλουν στο παιδί μας καθώς και η αφαίρεση της επιμέλειας από εμάς, αφορά στο γεγονός ότι είμαστε αυτό που είμαστε.

Στο δικαστήριο που θα γίνει στις 15/11 από το οποίο μας εξαιρούν αρνούμενοι να μας μεταγάγουν στην Καλαμάτα προκειμένου να παραστούμε στην δίκη, η Εισαγγελία Πρωτοδικών Καλαμάτας ζητά να μας αφαιρεθεί οριστικά η επιμέλεια και να επιβληθούν όροι στο παιδί μας μέχρι την ενηλικίωσή του με την επιβολή μόνιμου ελέγχου από την κοινωνική υπηρεσία και τους παιδοψυχιάτρους. Για λόγους πολιτικής εκδίκησης θέλουν να μας αφαιρέσουν την επιμέλεια, για λόγους εκδίκησης και πάνω στο ίδιο μας το παιδί θέλουν να επιβάλουν περιοριστικούς όρους, να το θέσουν σε καθεστώς ομηρίας.

Στο άρθρο 13 δεν προβλέπεται η προσβολή της επιμέλειας στους γονείς κρατούμενους, όμως τα δικαστήρια θα αποφασίζουν ποιο είναι το καταλληλότερο περιβάλλον για την φροντίδα του. Αυτό που επεδίωξαν και επιδιώκουν στο δικό μας παιδί είναι σαφώς διαφορετικό και υπαγορεύεται από τις πολιτικές μας επιλογές και υποθέσεις.

Όμως το άρθρο 13 εισάγει έναν νέο ολοκληρωτισμό. Την δυνατότητα του κράτους να κρίνει καθολικά και να αμφισβητεί την καταλληλότητα του γονέα ή των συγγενών του με βάση το δικό του κριτήριο. Είναι γνωστό πως τα ιδρύματα τα οποία στον νέο σωφρονιστικό κώδικα έχουν την τιμητική τους, διεκδικούν παιδιά κρατουμένων. Προφανώς τα οικονομικά συμφέροντα πίσω από τα ιδρύματα, τα πιο ονομαστά εκ των οποίων βρίσκονται υπό την αιγίδα γνωστών οικονομικά ισχυρών προσώπων στην Ελλάδα, είναι πολύ μεγάλα και οι προσδοκίες για την επέκταση των ιδρυμάτων – επιχειρήσεων στην χώρα είναι σημαντικές. Και επειδή δύσκολα μπορεί να εξαπατήσει η κυβέρνηση ότι νομοθετεί με βάση ‘‘το συμφέρον του παιδιού’’ ο καθένας καταλαβαίνει – και δεδομένου ότι είναι γνωστό ότι τα ιδρύματα είναι επένδυση για τους ισχυρούς και για συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα – ότι το συμφέρον που υπηρετεί είναι αυτό κάποιων ισχυρών οικογενειών της χώρας. Όπως επίσης είναι γνωστό από ουκ ολίγες υποθέσεις πως πολλά ιδρύματα είναι πραγματικά κολαστήρια για τα παιδιά, τα οποία κακοποιούνται συστηματικά και ενίοτε να ‘‘σκοτώνονται στα φρεάτια’’.

Όμως στο όνομα των συμφερόντων, της ‘‘ασφάλειας’’ και κυρίως του κρατικού ολοκληρωτισμού που προωθείται, τα ιδρύματα αναγνωρίζονται με νόμο πλέον ως ‘‘δημοφιλής’’ προορισμός για τα παιδιά των κρατουμένων, και με βάση πάντα, ‘‘το συμφέρον του παιδιού’’.

Προς την κατεύθυνση εκφασισμού των συνθηκών στις φυλακές συμβάλλουν και άλλες διατάξεις του νέου σωφρονιστικού κώδικα.
Επανέρχεται με νόμο ο εξευτελιστικός για τις γυναίκες κολπικός έλεγχος καθώς και η γύμνωση του κρατούμενου/ης κατά την διάρκεια σωματικής έρευνας με το άρθρο 21 παρ. 7.

Στο άρθρο 63 παρ. 1 νομοθετείται για πρώτη φορά η χρήση βίας κατά κρατουμένων και από σωφρονιστικούς υπαλλήλους σε κάθε περίπτωση όπως ‘‘η ενεργητική ή παθητική φυσική αντίσταση σε νόμιμη διαταγή’’ ή σε ‘‘περιπτώσεις νόμιμης άμυνας’’. Με δυο λόγια κάθε υπάλληλος μπορεί να ασκεί βία νόμιμα πλέον κατά οποιουδήποτε κρατουμένου/ης ακόμα και αν αφορά παθητική άρνηση εκτέλεσης κάποιας διαταγής του προσωπικού! Όσο για τον εξοπλισμό των υπαλλήλων της φυλακής για τα μέσα άσκησης βίας από μεριάς τους θα προβλέπεται από τον εσωτερικό κανονισμό της φυλακής κατά το άρθρο 63 παρ. 4. Είναι σαφές πως ενώ θα προβλέπεται η χρήση βίας πλέον από τις ίδιες τις υπηρεσίες των φυλακών και κατά την βούληση του εκάστοτε φύλακα, η χρήση βίας από αστυνομικές δυνάμεις και την εξωτερική φρουρά που νομοθετείται στο ίδιο άρθρο και στις περιπτώσεις ομαδικής απείθειας όπως είναι οι κινητοποιήσεις των κρατουμένων όταν αρνούνται να μπουν στα κελιά τους, θα είναι δεδομένη (άρθρο 63 παρ. 2). Η νομοθέτηση της κατάργησης των διαμαρτυριών και κινητοποιήσεων των κρατουμένων που εισάγεται με αυτόν τον σωφρονιστικό κώδικα, είναι από τα πλέον ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά που παρουσιάζονται στην ιστορία των φυλακών στη χώρα. Και παράλληλα με την νομιμοποίηση της χρήσης βίας όπως προβλέπεται, δρομολογείται με τον πλέον ρητό τρόπο η μετατροπή όλων των φυλακών σε πειθαρχικά κολαστήρια, ενώ το δικαίωμα στην διαμαρτυρία ποινικοποιείται.

Με βάση το άρθρο 63και σε συνδυασμό με το άρθρο 11 παρ. 6 σημ. α, κρατούμενοι/ες θα εισάγονται σε ειδικό καθεστώς κράτησης αν συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις ή – κυρίως – αν πρωτοστατούν σε αυτές, αφού ούτως ή άλλως προοπτικά αυτές θα καταστέλλονται με βία.

Το δικαίωμα των αδειών των κρατουμένων καταστρατηγείται για πολλές κατηγορίες κρατουμένων ενώ θα αποκλείονται από αυτό το δικαίωμα όσοι εκτίουν ποινές για πράξεις βίας που υπερβαίνουν τα 15 έτη (άρθρο 53 παρ. 2 σημ. δ). Σε αυτές τις περιπτώσεις που αφορούν εκατοντάδες κρατούμενους, η άδεια δε θα δίνεται και οι κρατούμενοι/ες θα κινδυνεύουν να μένουν σε κλειστή φυλακή ακόμα και μέχρι το τέλος της ποινής τους.

Και ενώ ο υπουργός δικαιοσύνης Κοντονής υπερασπίζεται την ‘‘ίση μεταχείριση κρατουμένων μπροστά στο νόμο’’, ο ίδιος νομοθετεί για διακρίσεις με βάση το αδίκημα, για άρνηση αδειών και αποφυλακίσεων για ορισμένες κατηγορίες κρατουμένων όπως το συγκεκριμένο άρθρο με έμφαση στις ποινές για 15 χρόνια και άνω για πράξεις βίας, στην οποία κατηγορία συμπεριλαμβάνονται και όσοι εμπίπτουν στον 187Α. Και δεν αφορά το συγκεκριμένο μέτρο πχ. εμπόρους ναρκωτικών. Αναφέρουμε αυτό το παράδειγμα γιατί ο ίδιος δημοσίως έχει δηλώσει ότι έχει παρέμβει σε απόφαση δικαστηρίου για άρνηση διακοπής ποινής κρατουμένης, επειδή θεωρούσε άδικο να αποφασίζεται διακοπή ποινής για έμπορο ναρκωτικών και όχι για την συγκεκριμένη κρατούμενη. Ο ίδιος είναι εξαιρετικά επιλεκτικός όχι μόνο στις παρεμβάσεις του αλλά και στον τρόπο που νομοθετεί πλέον. Και είναι ο πρώτος υπουργός που νομοθετεί διακρίσεις κρατουμένων με βάση το αδίκημα, αλλά και με βάση πρόσωπα συγκεκριμένα.

Να θυμίσουμε ότι είναι ο ίδιος υπουργός που υπερασπίστηκε δημόσια την ειδική αντιμετώπιση που είχε το παιδί μας, για την οποία παραβιάστηκαν σειρά νόμων, υπερασπίστηκε ως το τέλος την αντιμετώπιση ειδικά του παιδιού μας, ενός 6χρoνου παιδιού, υπερασπίστηκε την αντιμετώπισή του ως ‘‘ποινικό παραβάτη’’ και τον εγκλεισμό του στο ψυχιατρείο.

Σε κάθε περίπτωση ο νέος σωφρονιστικός κώδικας θέλει να προωθήσει το τέλος των κινητοποιήσεων στις φυλακές, να εισάγει την βία, την τιμωρία, την εκδίκηση πάνω στους κρατούμενους χωρίς περιθώρια διαμαρτυρίας ειδικά μέσω των άρθρων που προβλέπουν τις ειδικές συνθήκες απομόνωσης.

Ένα νέο καθεστώς εξόντωσης ειδικής κατηγορίας κρατουμένων εισάγεται με το άρθρο. 11 παρ. 6 σημ. ε και α και με την παράγραφο 4 του ίδιου άρθρου. Όσον αφορά τους πολιτικούς κρατούμενους η συνεχής πίεση για νομοθέτηση άρνησης της άδειας και της αποφυλάκισης χωρίς δήλωση μετανοίας, ανάγει τους πολιτικούς κρατούμενους σε ειδική κατηγορία για πολιτικούς και μόνο λόγους αφού η εξαιρετική αντιμετώπιση αφορά το κίνητρο που είναι πολιτικό και όχι προσωπικό.

Και μια τέτοια πολιτική πίεση όπως και τα μέτρα εξαίρεσης των πολιτικών κρατουμένων στην φυλακή που θέλει η πολιτική εξουσία να περάσει είναι προς την κατεύθυνση εξόντωσης κάθε πολιτικής αντίστασης ενάντια στο καθεστώς. Το καθεστώς της ολιγαρχίας των πλουσίων και των πολιτικών κολαούζων τους που είναι υπεύθυνοι για τον θάνατο, την εξόντωση, την εξαθλίωση εκατομμυρίων ανθρώπων στην χώρα και που γι’ αυτά τα εγκλήματα, για την τρομοκρατία που αυτοί ασκούν, κανένας τους δεν θα πληρώσει.

Αντιθέτως θα πρέπει να εξοντωθούν αυτοί που αγωνίζονται ενάντια στο εγκληματικό, δολοφονικό καθεστώς τους.

Η επίκληση των περιπτώσεων όπου κρατούμενοι υποπίπτουν σε παραβάσεις του νόμου όταν βγαίνουν από την φυλακή με τον νόμο Παρασκευόπουλου είναι άνευ ουσίας, αφού το είδος και η ένταση του κοινωνικού εγκλήματος δεν ορίζεται από τον χρόνο φυλάκισης, αλλά από τις ευρύτερες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες.

Ενώ οι όλο και πιο σκληρές συνθήκες κράτησης θα εγγυώνται την επιστροφή των κρατουμένων στην παραβατικότητα και μάλιστα, σε πιο άγριες μορφές αυτής, αφού θα συνυπάρχει και η τάση για εκδίκηση.

Στον βαθμό που η εξαθλίωση και η καθεστωτική βία εις βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας αυξάνεται αποσαθρώνοντας την κοινωνική συνοχή, σκοτώνοντας την κοινωνική αλληλεγγύη και μετατρέποντας σε ζούγκλα την κοινωνική βάση, είναι δεδομένο ότι το κοινωνικό έγκλημα όχι μόνο θα αυξάνεται αλλά θα γίνεται όλο και πιο βίαιο. Το καθεστώς του ‘‘πολέμου όλων εναντίον όλων’’ το επιβάλει το ίδιο το οικονομικό και πολιτικό σύστημα. Επειδή η απάλλειψη του εγκλήματος προϋποθέτει την αντιμετώπιση των αιτιών που το γεννούν και επειδή η αιτία που γεννά το έγκλημα είναι το ίδιο το σύστημα του καπιταλισμού, του κράτους και της χούντας των αγορών, ο μόνος τρόπος για την ουσιαστική αντιμετώπιση του εγκλήματος στη βάση της κοινωνίας είναι μια άλλου τύπου κοινωνική οργάνωση στη βάση της οικονομικής ισότητας και της πολιτικής ελευθερίας.

Μέσα από το φωτογραφικό άρθρο 11 παρ. 4 και 6, είναι σαφές ότι εμείς προσδιοριζόμαστε να τεθούμε σε καθεστώς μόνιμης απομόνωσης από άλλους κρατούμενους ενώ στοχεύουν να μας αφαιρέσουν την δυνατότητα διεξαγωγής δίκης. Ο Νίκος Μαζιώτης ήδη βρίσκεται σε καθεστώς απομόνωσης τους τελευταίους 4 μήνες για λόγους που έχουμε αναφέρει αναλυτικά σε κείμενα που έχουμε δημοσιοποιήσει τον περασμένο Ιούλιο και Σεπτέμβριο. Προφανώς η επιβολή καθεστώτος πλήρους απομόνωσης για τον Μαζιώτη έχει ‘‘ανοίξει την όρεξη’’ στο υπουργείο ώστε να μονιμοποιήσει αυτή την συνθήκη με νόμο και να την επιβάλλει και στην Ρούπα, καθώς η ίδια έχει αναλάβει με κείμενο την απόπειρα απόδρασης πολιτικών κρατουμένων από τις φυλακές Κορυδαλλού.

Η αριστερή κυβέρνηση, εξειδικευμένη στην εισαγωγή και προώθηση διαχωρισμών ανάμεσα στους χώρους αντίστασης αλλά και στο εσωτερικό των ίδιων των πολιτικών κρατουμένων, είναι βέβαιο ότι τα μέτρα αυτά δεν θα τους αφορούν όλους όσοι κρατούνται για συμμετοχή σε ένοπλες δραστηριότητες. Θα υπάρχει σαφής διακριτική μεταχείριση σε όσους η κυβέρνηση και το κράτος κρίνει με βάση πάντα την συμπεριφορά τους, κυρίως την πολιτική. Όσον αφορά εμάς είναι δεδομένο ότι είμαστε στις πρώτες προτεραιότητες της πολεμικής της κυβέρνησης. Και θα είμαστε αυτοί που η κυβέρνηση θέλει να περάσουν από πάνω μας τα νέα αυτά μέτρα.

Όμως δεν θα μείνουν μόνο σε εμάς. Είναι δεδομένο πως κάθε μέτρο εξαίρεσης που εφαρμόζεται πάνω στους πολιτικούς αντιπάλους του καθεστώτος, προοπτικά διευρύνεται η εφαρμογή του σε άλλες κατηγορίες ανθρώπων.

Με σημαία πλέον την χουντικού τύπου φράση ‘‘για την ασφάλεια της χώρας και την δημόσια τάξη’’ η κυβέρνηση Σύριζα – ΑΝΕΛ εισάγει νέα καθεστώτα εξαίρεσης και απομόνωσης, καθώς και των πλέον ασφυκτικών όρων κράτησης για όποιον αναγνωρίζεται ως πολιτική απειλή.

Το καθεστώς της σύγχρονης κοινοβουλευτικής και οικονομικά ισχυρής ολιγαρχίας δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη πολιτικών αντιπάλων, τους χαρακτηρίζει ως ‘‘τρομοκράτες’’ και τους καταδικάζει με τον 187Α σε βαρύτατες ποινές. Τώρα για μια ακόμα φορά εισάγονται διατάξεις που αποβλέπουν στην αργή εξόντωσή τους μέσα από την επαναφορά των απομονώσεων και των ειδικών συνθηκών κράτησης. Παράλληλα τα ΜΜΕ αλλά και καθεστωτικοί πολιτικοί ουρλιάζουν για την αντιμετώπιση που είχαν οι χουντικοί και ζητάνε να επεκταθεί το καθεστώς για πραγματικά ισόβια, να μην βγαίνουν από τις φυλακές οι πολιτικοί αντίπαλοι του καθεστώτος.

Είναι αισχρό να παραλληλίζουν τους χουντικούς που επέβαλαν τον φασισμό σε μια ολόκληρη χώρα, που σκότωσαν, που βασάνισαν χιλιάδες ανθρώπους, που έβαλαν τα τανκς στο Πολυτεχνείο το ’73 και σκότωσαν εν ψυχρώ εξεγερμένους με οποιαδήποτε άλλη περίπτωση.

Όπως έχουμε ήδη πει ο Επαναστατικός Αγώνας είναι εδώ και χρόνια σημαντική προτεραιότητα στην κατασταλτική πολιτική του κράτους. Γνωρίζουμε ότι κι εμείς αποτελούμε σημαντικό πολιτικό στόχο για το καθεστώς, δεδομένης της επιλογής αγώνα που έχουμε κάνει. Όμως ο ολοκληρωτισμός που εισάγει ο νέος σωφρονιστικός κώδικας και τα επαχθή μέτρα ελέγχου και πίεσης πάνω σε κρατούμενους προωθεί έναν νέου τύπου καθολικό εκφασισμό και κοινωνικό ρατσισμό στις φυλακές για να γίνεται με πιο αποτελεσματικούς όρους η επιδίωξη για την καθυπόταξη της προσωπικότητας των κρατουμένων και με όρους που θα φθάνουν ακόμα και στην σύνθλιψή τους αν αυτό το κράτος το κρίνει αναγκαίο για την ασφάλειά του.

Σε φιλοκυβερνητική εφημερίδα διαβάζουμε για το νέο σωφρονιστικό κώδικα τον τίτλο ‘‘φυλακές όχι κάτεργα’’, ενώ το υποτιθέμενο διακύβευμα του νέου κώδικα είναι η αρχή που λέει πως ‘‘ο μόνος περιορισμός που επιβάλλεται στους κρατούμενους είναι στην μετακίνησή τους’’. Όσο και αν προσπάθησαν να ωραιοποιήσουν τα κυβερνητικά παπαγαλάκια τον νέο νόμο δεν μπορούν να αντιστρέψουν την αλήθεια: Ότι πρόκειται για ένα νομικό τερατούργημα που εισάγει τον ‘‘εκσυγχρονισμό’’ των φυλακών στη χώρα σε χώρους κρεματόρια για πολλούς κρατουμένους, σύμφωνα με τις προδιαγραφές που ορίζονται από την νέα συνθήκη ολοκληρωτισμού του καθεστώτος ο οποίος επιβάλλεται πάνω στο σύνολο της κοινωνίας.

Βρίσκεται σε ‘‘απόλυτη αρμονία’’ με την σύγχρονη χούντα των αγορών, του υπερεθνικού κεφαλαίου και των κυβερνήσεων – μαριονέτες στην Ελλάδα. Βρίσκεται σε ‘‘απόλυτη αρμονία’’ με το καθεστώς επιτήρησης και της κοινωνικής υποταγής στις επιταγές των υπερεθνικών κέντρων εξουσίας. Με τις πολιτικές κοινωνικής γενοκτονίας της κοινωνικής βάσης, της καθυπόταξης και του ολοκληρωτικού ελέγχου σε όλους προς εξασφάλιση της ομαλής αναπαραγωγής του εγκληματικού οικονομικού και πολιτικού συστήματος. Χωρίς κοινωνική αντίσταση, χωρίς πολιτική απειλή. Και είναι σαφές πως ενώ το καθεστώς επιβάλει αυτές τις συνθήκες στην κοινωνία και ενώ πολιτικό αντίπαλο δέος δεν υπάρχει να θέσει φραγμούς, ο ολοκληρωτισμός που θα περνά ως οδοστρωτήρας από την κοινωνία, δεν θα αφήσει εκτός στόχου τους κρατούμενους.

Ο νέος σωφρονιστικός κώδικας και ο εκφασισμός των συνθηκών κράτησης που επιβάλλει είναι αιτία αγώνα για όλους τους κρατούμενους και δεν μας αντιστοιχεί να ‘‘σηκώσουμε’’ το αίτημα για απόσυρση όλων των άρθρων που αναφέρονται στο κείμενο και που για εμάς συνιστούν όπλα εκδίκησης, πολέμου και τιμωρίας ενάντια σε χιλιάδες κρατούμενους.

Έχουμε όμως ήδη δηλώσει ότι δεν θα αφήσουμε οι νέες φυλακές Τύπου Γ΄ και τα καθεστώτα εξόντωσης των κρατουμένων να περάσουν από πάνω μας.

Γι’ αυτό και ξεκινάμε ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ από σήμερα Σάββατο, 11 Νοέμβρη με τα εξής αιτήματα:

• Να αποσυρθεί η φωτογραφική διάταξη στο άρθρο 11 παρ. 6 σημ. ε και η παρ. 4 στο ίδιο άρθρο αναφορικά με την κράτηση σε αστυνομικά τμήματα. Να μην επανέλθει το καθεστώς φυλακών τύπου Γ΄.
• Να βγει άμεσα ο Νίκος Μαζιώτης από την απομόνωση όπου κρατείται με απόφαση του υπουργείου από τον περασμένο Ιούλιο.
• Να εισαχθεί ρύθμιση στον σωφρονιστικό κώδικα για την ελαστικοποίηση του ωραρίου των επισκεπτηρίων με γνώμονα την συχνότητα των επισκεπτηρίων που έχει ένας κρατούμενος. Για παράδειγμα ένας κρατούμενος που έχει μία (1) φορά τον μήνα επισκεπτήριο ή δεν έχει καθόλου να μπορεί να επεκτείνει τον χρόνο της συνάντησης.
• Να υπάρχει ειδικός χώρος επισκεπτηρίων για συνάντηση γονέων με τα παιδιά τους (στις αντρικές φυλακές Κορυδαλλού δεν υπάρχει τέτοιος χώρος) και όταν η συχνότητα των συναντήσεων είναι σπάνια, να αυξάνεται ανάλογα ο χρόνος συνάντησης.

Στην δική μας περίπτωση τα επισκεπτήρια, με το παιδί μας πραγματοποιούνται μία (1) φορά τον μήνα λόγω απόστασης και ο χρόνος της μίας(1) ώρας που επιβάλλεται είναι εμπαιγμός κατ’ αρχήν για το ίδιο το παιδί. Επίσης άλλα επισκεπτήρια πλην αυτού, δεν έχουμε καθόλου. Όλοι στην φυλακή γνωρίζουν την συνθήκη αυτή και η συχνότητα των επισκεπτηρίων είναι γραμμένη στα βιβλία της φυλακής.

Ο εισαγγελέας της φυλακής αρνήθηκε την επέκταση του ωραρίου στην συνάντηση με το παιδί μας ενώ είναι ενημερωμένος για όλα και επιμένει στην μία (1)ώρα τον μήνα, απόφαση που στρέφεται ευθέως κατά του ίδιου του παιδιού αφού απαξιώνει τελείως την συνάντησή μας. Δυνητικά η 1 ώρα θέλει να ματαιώσει εντελώς τις συναντήσεις με το παιδί μας.

Προκειμένου να επιτύχουμε έστω και στο ελάχιστο την κάλυψη των αναγκών του ίδιου κατ’ αρχήν του παιδιού μας για επικοινωνία μαζί μας λόγω της αδυναμίας να μας επισκέπτεται συχνά αιτούμαστε:

· Το επισκεπτήριο με το παιδί μας να διαρκεί τουλάχιστον τρείς(3) ώρες.

· Το επισκεπτήριο μεταξύ μας δυο (2) ώρες.

· Ανάλογες ρυθμίσεις να προβλέπονται και για άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις ενώ θα πρέπει να επεκταθεί ο ελάχιστος χρόνος συναντήσεων γονέων με τα παιδιά τους.