Καταγγέλλουν ότι δεν τους έχει επιτραπεί να παραστούν στο νέο δικαστήριο που θα γίνει για την επιμέλεια του. Στην επιστολή τους επιτίθενται σε κυβέρνηση, δικαστές και ονομαστικά στον Σταύρο Κοντονή ενώ ζητούν να σταματήσει να παρακολουθείται από ψυχίατρο ο γιος τους, καθώς δεν είναι τρελό.

Μέσω της επιστολής που δημοσιεύουν στην ιστοσελίδα indymedia η Πόλα Ρούπα και ο Νίκος Μαζιώτης καταγγέλλουν πως η δικαστική και η πολιτική εξουσία προσπαθούν να τους αφαιρέσουν ολικά την επιμέλεια του παιδιού τους και πως επιθυμούν να το κρατούν αιχμάλωτο με επιτήρηση από την κοινωνική υπηρεσία και την ψυχιατρική επίβλεψή του.

«Και η εκδίκησή τους στράφηκε όπως όλη η κοινωνία είδε, ενάντια στο 6χρονο παιδί μας. Αφού δύο κατασταλτικές επιθέσεις δεν κατάφεραν να νικήσουν τον Επαναστατικό Αγώνα και μέσα σε μια περίοδο που η πολιτική και οικονομική εξουσία πιστεύουν ότι είναι οι απόλυτοι νικητές έναντι της κοινωνικής πλειοψηφίας, αφού εξάντλησαν τα όπλα τους εναντίον μας, έβαλαν στο στόχαστρό τους το παιδί μας», αναφέρουν στην επιστολή τους η Πόλα Ρούπα και ο Νίκος Μαζιώτης και προσθέτουν:

«Ο στόχος τους ήταν ολοκάθαρος: Ένα παιδί 6 χρονών που έχει απαχθεί, που βρίσκεται στα χέρια της ΔΑΕΕΒ, που κρατείται υπό άκρα μυστικότητα και που μεταφέρεται μετά από ώρες και πάλι υπό άκρα μυστικότητα σε ψυχιατρείο, όπου κρατείται σε απομόνωση και φρουρούμενο με την εισαγγελέα να ομολογεί ότι το σχέδιο θα είναι χρονοβόρο, για ποιο λόγο να υφίσταται αυτή την αντιμετώπιση , αν όχι για να του αποδομήσουν την προσωπικότητα, να το τρελάνουν; Ήθελαν το παιδί μας τρελό για να χτυπήσουν πολιτικά τον Επαναστατικό Αγώνα».

Ολη η επιστολή

“Στις 5/1/2017 το κράτος έκανε το τρίτο κατασταλτικό χτύπημα εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα όπου η κυβέρνηση Σύριζα – ΑΝΕΛ, δικαστές και ΔΑΕΕΒ με πρωταγωνιστή τον υπουργό Δικαιοσύνης, Κοντονή, αποκάλυψε σε όλη την κοινωνία με πόσο βίαιο, ύπουλο και επαίσχυντο τρόπο μπορεί το κράτος και η Κυβέρνηση να επιχειρήσει να εκδικηθεί αυτούς που ενώ δέχονται απανωτά κατασταλτικά χτυπήματα, δεν παραδίνονται, δεν ηττούνται, ακυρώνουν στην πράξη τα αποτελέσματα της καταστολής και συνεχίζουν την ένοπλη δράση για την Κοινωνική Επανάσταση.

Και η εκδίκησή τους στράφηκε όπως όλη η κοινωνία είδε, ενάντια στο 6χρονο παιδί μας. Αφού δύο κατασταλτικές επιθέσεις δεν κατάφεραν να νικήσουν τον Επαναστατικό Αγώνα και μέσα σε μια περίοδο που η πολιτική και οικονομική εξουσία πιστεύουν ότι είναι οι απόλυτοι νικητές έναντι της κοινωνικής πλειοψηφίας, αφού εξάντλησαν τα όπλα τους εναντίον μας, έβαλαν στο στόχαστρό τους το παιδί μας

Ο στόχος τους ήταν ολοκάθαρος: Ένα παιδί 6 χρονών που έχει απαχθεί, που βρίσκεται στα χέρια της ΔΑΕΕΒ, που κρατείται υπό άκρα μυστικότητα και που μεταφέρεται μετά από ώρες και πάλι υπό άκρα μυστικότητα σε ψυχιατρείο, όπου κρατείται σε απομόνωση και φρουρούμενο με την εισαγγελέα να ομολογεί ότι το σχέδιο θα είναι χρονοβόρο, για ποιο λόγο να υφίσταται αυτή την αντιμετώπιση , αν όχι για να του αποδομήσουν την προσωπικότητα, να το τρελάνουν; Ήθελαν το παιδί μας τρελό για να χτυπήσουν πολιτικά τον Επαναστατικό Αγώνα.

Αυτή είναι η πιο μελανή σελίδα στην κατασταλτική πολιτική τις τελευταίες δεκαετίες και ό, τι και αν κάνει ο Σύριζα και η δικαστική εξουσία δεν θα την σβήσουν από την ιστορία.

Είναι μια αποκαλυπτική ιστορία για την κατασταλτική πολιτική που ακολουθεί ο Σύριζα. Η αριστερή κυβέρνηση που δείχνει τόσο “ευαίσθητη” σε ζητήματα αυθαιρεσιών και σκληρών αποφάσεων της δικαστικής εξουσίας όταν πρόκειται για υποθέσεις που δεν απειλούν σε κανένα επίπεδο το καθεστώς, η αριστερή κυβέρνηση που ξέρει να κρατά επιλεκτική στάση σε ζητήματα καταστολής, να προσφέρει ανοχή ακόμα και κάλυψη σε πολιτικές που συμβάλουν ώστε να διατηρείται σε χαμηλά επίπεδα η κοινωνική και ταξική σύγκρουση, να διοχετεύεται σε κανάλια ανώδυνα για το σύστημα, κουρελιάζει το ίδιο το καθεστωτικό νομικό πλαίσιο και συμπεριφέρεται – μαζί με τους μπάτσους, δικαστές και εισαγγελείς – ως συμμορία ναζί όταν πρόκειται να πραγματοποιήσει ένα επιλεκτικό χτύπημα ενάντια στους φορείς της καθεστωτικής ανατροπής και της Κοινωνικής Επανάστασης.

Όλη η κοινωνία είχε καταλάβει τι ήθελε να κάνει η κυβέρνηση. Και όλη η κοινωνία κατάλαβε ότι ο Κοντονής που ανέλαβε το βαρύ φορτίο να σηκώσει μέχρι τέλους την ευθύνη για ό, τι έγινε, έλεγε σωρεία ψεμάτων δημοσίως για να πείσει πως αυτό το έγκλημα ήταν μια ‘‘ συνήθης διαδικασία ’’.

Το παιδί μας έζησε στα 6 του χρόνια σε όλο της το “μεγαλείο” την κρατική βία και τρομοκρατία.
Με την απεργία πείνας και δίψας καταφέραμε να σταματήσουμε το σχέδιό τους για ένα μεγάλης χρονικής διάρκειας εγκλεισμό του παιδιού στο ψυχιατρείο και το ορόσημο της Κυριακής 8/1 που το παιδί μας αφέθηκε ελεύθερο, κρίθηκε από το γεγονός ότι η Ρούπα είχε ήδη φθάσει σε επικίνδυνο σημείο.

Και ευτυχώς, γιατί κάθε μέρα που θα παρέμενε το παιδί μας στο ψυχιατρείο, θα μπορούσε να σημαίνει μη αναστρέψιμες ψυχικές βλάβες για αυτό. Όμως δεν σταμάτησαν με την απελευθέρωσή του από το ψυχιατρείο.

Όσο δεν νικούν τον Επαναστατικό Αγώνα, το παιδί μας θα είναι στόχος.

Όπως όλοι γνωρίζουν στις πολλές χιλιάδες υποθέσεις φυλακισμένων γυναικών και ανδρών, τα παιδιά και την επιμέλεια των γονιών τους κανείς δεν την πειράζει μόνο και μόνο γιατί είναι κρατούμενοι. Ακόμα και αν είναι καταδικασμένοι για πολλά χρόνια, η επιμέλεια παραμένει σε αυτούς μέχρι την αποφυλάκισή τους.

Η δικαστική εξουσία και ο Σύριζα ήθελαν και θέλουν να αφαιρέσουν ολικά την επιμέλεια του παιδιού από εμάς, και ήδη την έχουν προσβάλει.

Το ζήτημα της επιμέλειάς του, οι όροι που έχουν επιβληθεί στο παιδί που το κρατούν σε καθεστώς ομηρίας, οι όροι που θα γίνει το δικαστήριο για την επιμέλειά του, από το οποίο εμάς μας έχουν εξαιρέσει καθώς αρνούνται την μεταγωγή μας στην Καλαμάτα, είναι η συνέχεια του ίδιου του πολέμου που ξεκίνησε στις 5/1.

Είναι μια ύπουλη συνέχεια που δείχνει πως κράτος και κυβέρνηση έκαναν μεν προσωρινά πίσω στις 8/1 απελευθερώνοντας το παιδί μας, όμως δεν έχουν καμιά πρόθεση να εγκαταλείψουν τον πόλεμο. Το παιδί μας εξακολουθεί να αποτελεί μια πρόκληση γι αυτούς.

Εξακολουθούν να θέλουν να το απειλούν, να το υπονομεύουν, να διαταράσσουν την ζωή του. Θέλουν να το κρατούν αιχμάλωτο.

Η αιχμαλωσία του είναι οι περιοριστικοί όροι που του έχουν επιβάλει οι εισαγγελείς Νικολού και Σταύρου με την επιτήρηση της κοινωνικής υπηρεσίας να συνιστά την μόνιμη κρατική απειλή πάνω από το ίδιο και τους συγγενείς μας που το παιδί μας ζει μαζί τους.

Το παιδί μας είναι ελεύθερο και ζει με τους συγγενείς μας υπό περιοριστικούς όρους που του έχει επιβάλει η δικαστική εξουσία και ο Σύριζα, στους οποίους όρους εκτός από την επιτήρηση από την κοινωνική υπηρεσία, συμπεριλαμβάνεται η ψυχιατρική επίβλεψη του παιδιού. Ενός υγιέστατου παιδιού!!

Τις τελευταίες ημέρες – και μετά από πολύμηνη απουσία – η κοινωνική υπηρεσία επανήλθε να επιτηρήσει το παιδί και το περιβάλλον του κατόπιν πιέσεων από την εισαγγελία.

Το παιδί μας όμως δεν είναι ηλίθιο. Είναι ένα υγιέστατο και πανέξυπνο παιδί και αντιλαμβάνεται πως η παρουσία της κοινωνικής υπηρεσίας στην ζωή του είναι η συνέχεια όσων έζησε με την μορφή αυτή την φορά της καταναγκαστικής επιτήρησης. Και την επιτήρηση αυτή, την αντιμετωπίζει ως απειλή για το ίδιο. Είναι η απειλή του κράτους που κρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι του. Όμως είναι παιδί.

Και όπως κάθε παιδί που νοιώθει να απειλείται από κάποιον κίνδυνο, ταράζεται και φοβάται. Δεν το γνωρίζουν; Φυσικά και το γνωρίζουν.

Εξάλλου αυτό είναι το ζητούμενο. Να διαμορφώσουν στη ζωή του μια συνθήκη φόβου, ανασφάλειας με ό, τι αυτό συνεπάγεται για την ψυχική του υγεία, για την ζωή του.

Είναι ένα καθεστώς μόνιμης πίεσης προς το ίδιο και τους συγγενείς μας, με το παιδί μας να βρίσκεται σε μόνιμο – όπως θέλουν να παραμείνει με την δικαστική απόφαση – καθεστώς επιτήρησης, ανασφάλειας και φόβου.

Αυτούς τους περιοριστικούς όρους του μόνιμου ελέγχου στο ίδιο και την ζωή του, αυτή την επιτήρηση και την μόνιμη απειλή μιας νέας κρατική επέμβασης πάνω του, θέλουν να επιβάλουν στο δικαστήριο για την επιμέλειά του. Και μας θέλουν απόντες! Θέλουν να κάνουν αυτή την δίκη ερήμην μας.

Όσοι νομίζουν ότι το κράτος και η κυβέρνηση έχουν σταματήσει να ασχολούνται με το παιδί μας μετά τις 8/1, κάνουν λάθος.

Ήταν το κεντρικό πρόσωπο του τρίτου κατασταλτικού χτυπήματος εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα και εξακολουθεί να παραμένει στόχος. Για να σταματήσει να αποτελεί στόχο χρειάζεται αγώνας. Ο οποίος αγώνας που εμείς ούτως ή άλλως δίνουμε και θα εντείνουμε, δεν αφορά μια προσωπική ιστορία και δεν αφορά μια ανθρωπιστικού τύπου κρατική αυθαιρεσία.

Το γεγονός ότι ένα παιδί ήταν και είναι στόχος του κράτους, είναι μια σημαντική πολιτική υπόθεση. Αφορά την μανία του κράτους και του Σύριζα ενάντια στον ένοπλο αγώνα και την Κοινωνική Επανάσταση, ενάντια σε εμάς που δεν μας νίκησαν, ενάντια σε εμάς που δεν έχουμε ηττηθεί.

Το παιδί μας πρέπει να πάψει να αποτελεί τον κρατικό στόχο στον πόλεμο ενάντια στον Επαναστατικό Αγώνα και ό, τι αυτός προωθεί και πρεσβεύει.

Πρέπει να πάψει να είναι όμηρος στα χέρια του κράτους.

Πρέπει να ζήσει ελεύθερο”.