Οι αρεοπαγίτες, κατά πλειοψηφία, αποφάνθηκαν (11/2017) πως τα επίμαχα νομοθετήματα αποσκοπούν στην τόνωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και για αυτό έγινε και η μείωση αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα, γιατί «διαφορετικά στερεί την δυνατότητα εξυγίανσης των επιχειρήσεων μέσω της μείωσης του εργασιακού κόστους».

Πρόθεση του νομοθέτη (νόμου 4046/2012 – Μνημόνιο ΙΙ) ήταν, σύμφωνα με τους ανώτατους δικαστές, να ισχύσουν οι επίμαχες ρυθμίσεις «άμεσα ως κανόνες δικαίου της Ελληνικής έννομης τάξης, όπως προκύπτει και από την αιτιολογική έκθεση κατά την οποία, συνιστούν πλήρης κανόνες δικαίου, άμεσης εφαρμογής δεδομένου ότι οι προβλέψεις του Μνημονίου ΙΙ αποτελούν μέτρα που πρέπει να υιοθετηθούν πριν την εκταμίευση των ενισχύσεων και επιβάλλεται η άμεση ενσωμάτωσή τους στην εσωτερική έννομη τάξη».

Συνεχίζουν οι αρεοπαγίτες ότι καταργούνται δηλαδή «οι ρυθμίσεις που αποκλείουν την τακτική καταγγελία ή την καθιστούν αιτιώδη, εξαρτώντας αυτή από σπουδαίο λόγο ή από συγκεκριμένους λόγους».

Έξι μέλη του Αρείου Πάγου μειοψήφησαν, εκφράζοντας εντελώς αντίθετες απόψεις.

Το θέμα έφτασε στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου μετά από αίτηση αναίρεσης που έκαναν τα ΚΤΕΛ Χαλκιδικής μετά από απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χαλκιδικής που δικαίωσε πέντε εργαζόμενους οι οποίοι απολύθηκαν μετά την ισχύ του Μνημονίου ΙΙ (νόμος 4046/2012) και στο πλαίσιο εφαρμογής του άρθρου 5 της 6/2012 Πράξης του Υπουργικού Συμβουλίου.

Η υπόθεση, πάντως, παραπέμφθηκε και πάλι στο Εργατικό Τμήμα του Αρείου Πάγου για να εξετασθούν και οι υπόλοιποι αναιρετικοί λόγοι.