Παρά το ότι ήταν ένας κοσμοπολίτης και ένα πρόσωπο που όλοι ήθελαν να δουν, ο Άντονι Μπουρντέν είχε όλα τα σύνδρομα του 60άρη. Δεν αναζητούσε το ποτό και το ξενύχτι τα βράδια που βρισκόταν σε κάποιο μέρος. Ήθελε να μην κάνει τίποτα και ταυτόχρονα να κάνει κάτι. Οι μέρες του στη Νάξο ξεκίνησαν με δυσθυμία και ολοκληρώθηκαν με στάση διονυσιακού οργίου. Τυρί, θαλασσινά, ύπνος, περατζάδες και όλα αυτά που θα θέλαμε να απαρτίζουν ολόκληρη την περατζάδα μας από το χρονικό διάστημα που λέγεται ζωή.

Ο Άντονι Μπουρντέν ήθελε να ορίζει αυτός τα πράγματα. Κι αφού δεν όρισε την αρχή του, αποφάσισε να ορίσει το τέλος του. Πριν απ΄αυτό όμως είχε γνωρίσει ανθρώπους, είχε εισπνεύσει κουλτούρες. Η παραμονή του στη Νάξο είναι απ΄αυτές που ο ίδιος είχε πει ότι θα θυμάται. Και για το πως του ανέτρεψε τις προσδοκίες, αλλά και γι΄αυτό που σημαίνει ένα ελληνικό νησί, ένας κυκλαδίτικος τόπος.

Εκεί έμαθε για τη μυθολογία, για τον Βάκχο και το Διόνυσο. Άπλωσε ένα χταπόδι στο σχοινί για τη μπουγάδα και το περιποιήθηκε ώστε να γίνει ο βραδινός μεζές. Έζησε το πανηγύρι στην Απείρανθο. Έκλεισε τα μάτια του μπροστά στο θέαμα 200 γυμνιστών που έσκασαν μύτη στην παραλία που έκανε βουτιές. Αποκάλεσε βλάκα τον Οδυσσέα που άφησε τη γυναίκα του μόνη. Θαύμασε τη μαγεία που έχουν τα γεμιστά. Ήπιε ρακί και έφαγε μπουγάτσα στα Χανιά. Έζησε την επαφή με τη φύση στα Κουφονήσια και την Ικαρία. Αγάπησε τις παραλίες της Μήλου.

Δεν έγινε ένας Ορφέας που έπλασε μελωδίες επαινετικές για την Ελλάδα χωρίς ουσιαστική βάση. Έζησε, κατέγραψε αμφιβολίες, επιθυμίες και στο τέλος απλώς υποκλίθηκε στους τόπους που περπάτησε.

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]