Η Ολένα Ζελένσκα περιγράφοντας την αρχή του πολέμου και στην ερώτηση τι θυμάται πιο καθαρά από εκείνες τις στιγμές, απάντησε το εξής:

Θυμάμαι πολύ καλά το ξεκίνημα. Ήταν μια κανονική ημέρα, τα παιδιά επέστρεψαν από το σχολείο, οι γνωστές δουλειές στο σπίτι, η προετοιμασία για την επόμενη σχολική μέρα. Νιώθαμε μια ένταση. Υπήρχαν πολλές συζητήσεις παντού, για μια πιθανή εισβολή. Όμως μέχρι το τελευταίο λεπτό, ήταν αδύνατο να πιστέψουμε πως αυτό θα συνέβαινε… τον 21ο αώνα; Στο σύγχρονο κόσμο; Ξύπνησα μεταξύ 4 και 5 το πρωί, εξαιτίας ενός κρότου. Δεν συνειδητοποίησα αμέσως πως επρόκειτο για έκρηξη. Δεν κατάλαβα τι θα μπορούσε να είναι. Ο σύζυγός μου δεν ήταν στο κρεβάτι. Όμως όταν ξύπνησα, τον είδα ήδη ντυμένο με κοστούμι όπως συνήθως (αυτή ήταν η τελευταία φορά που θα τον έβλεπα με κοστούμι και λευκό πουκάμισο-από εκείνη την ώρα ξεκίνησε να ντύνεται στρατιωτικά). «Ξεκίνησε». Αυτό ήταν το μόνο που είπε.

Δεν θα έλεγα πως υπήρχε πανικός. Σύγχυση ίσως. «Τι θα κάνουμε με τα παιδιά;». «Περίμενε», μου είπε. «Θα σε ενημερώσω. Σε κάθε περίπτωση μάζεψε τα απαραίτητα και όλα τα έγγραφα». Και έφυγε από το σπίτι.

Vogue: Ο γιος σας είναι 9 ετών και η κόρη σας 17. Τι τους είπατε για όσα συνέβαιναν;

Ολένα Ζελένσκα: Δεν υπάρχει λόγος να εξηγήσεις κάτι στα παιδιά. Βλέπουν τα πάντα, όπως κάθε παιδί στην Ουκρανία. Σίγουρα δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να αντιμετωπίζουν τα παιδιά, είναι όμως πολύ τίμια και ειλικρινή. Δεν μπορείς να τους κρύψεις τίποτα. Η καλύτερη στρατηγική είναι η αλήθεια. Έτσι συζητήσαμε τα πάντα με την κόρη μου και τον γιο μου. Προσπάθησα να απαντήσω τις ερωτήσεις τους. Μιλάμε πολύ, γιατί το να λέμε όσα μας πληγώνουν, το να μην μένουμε κλεισμένοι στον εαυτό μας, είναι η καλύτερη ψυχολογική μέθοδος. Λειτουργεί.

Vogue: Εσείς και ο σύζυγός σας εκλιπαρείτε τα έθνη να κάνουν περισσότερα για να απαντήσουν σε αυτή την απειλή και έχετε ζητήσει ειδικά από τις ΗΠΑ να επιβάλλει μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων. Πιστεύετε ακόμα πως είναι η σωστή πράξη για τις ΗΠΑ;

Ναι, το έχουμε ζητήσει επίσημα και ανεπίσημα. Όπως έχει κάνει και κάθε Ουκρανός μέσα από κοινωνικά δίκτυα και σε διαμαρτυρίες. Όταν η ξεκίνησε η ρωσική πολιορκία της Μαριούπολης, έγινε ξεκάθαρο πως η Ρωσία δεν πετούσε απλά πυραύλους, αλλά βομβάρδιζε από τον αέρα. Μια από τις βόμβες έπεσε σε ένα θέατρο όπου κρύβονταν περισσότεροι από χίλιοι άνθρωποι. Περίπου τριακόσιοι άνθρωποι πέθαναν εκεί. Ξέρω για παράδειγμα μια οικογένεια που έχασε τον γιο, την κόρη και την εγγονή. Μόνο οι παππούδες και το μεγαλύτερο παιδί επέζησαν. Πώς θα ζήσουν μετά από αυτό;

Ζητήσαμε να κλείσει ο εναέριος χώρος της χώρας για να μην πεθαίνουν Ουκρανοί. Όμως το ΝΑΤΟ θεώρησε πως αυτή θα ήταν μια ευθεία αντιπαράθεση με την Ρωσία. Οπότε μπορώ να πω τώρα πως η Ρωσία μόνο είναι υπεύθυνη για τους θανάτους; Ρητορική ερώτηση. Ρωτάτε αν αυτή είναι η σωστή κίνηση για τις ΗΠΑ. Λέω-και αυτό δεν ισχύει μόνο για τις ΗΠΑ-δώστε μια σκληρή απάντηση στις πράξεις του εισβολέα, αλλιώς παίρνει το θάρρος να συνεχίζει. Η Ρωσία γνωρίζει πως η Δύση δεν θα κλείσει τα εναέρια σύνορα και αυτό την ενθαρρύνει να συνεχίζει να διαπράττει κτηνωδίες. Ο δημοκρατικός κόσμος πρέπει να ενωθεί και να δώσει μια σκληρή απάντηση, δείχνοντας πως στον 21^ο αιώνα δεν υπάρχει χώρος για να σκοτώνουμε πολίτες και να παραβιάζουμε εδάφη. Είδα μια καρικατούρα με το ΝΑΤΟ και παγκόσμιους οργανισμούς να κοιτάζουν ένα σπίτι να πέφτει με γραμμένη την λέξη ΟΥΚΡΑΝΙΑ επάνω. Ίσως ήταν υπερβολή καθώς οι Ουκρανοί πολεμάμε. Χρειαζόμαστε όμως και προστασια! Είναι αλήθεια πως αυτή η προστασία δίνεται σε όσους άφησαν την χώρα. Εκατομμύρια γυναίκες και παιδιά τώρα δέχονται βοήθεια από τις κυβερνήσεις και τους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είμαι απεριόριστα ευγνώμων γι’ αυτό.

Vogue: Πώς είναι η ζωή σας τώρα;

Ζω με τον ίδιο τρόπο όμως όλοι οι Ουκρανοί. Όλοι έχουμε μια μεγάλη επιθυμία, να δούμε την ειρήνη. Και εγώ, όπως κάθε μητέρα και σύζυγος, ανησυχώ συνεχώς για τον σύζυγό μου και κάνω τα πάντα για να κρατάω τα παιδιά μου ασφαλή.