Στο απόσπασμα για την Ελλάδα διαβάζουμε: «Οι δρόμοι της πρωτεύουσας είναι γεμάτοι. Το Σαββατοκύριακο ήταν μέχρι το πρωί γεμάτοι. Όμως οι μπαρότσαρκες, οι βόλτες για ψώνια και οι επισκέψεις σε εστιατόρια διέπονται από αυστηρούς κανόνες. Οι μη εμβολιασμένοι ούτως ή άλλως δεν επιτρέπεται να μπουν σε εστιατόρια, γυμναστήρια και κινηματογράφους. Τώρα χρειάζονται αρνητικό τεστ για την τράπεζα, το κομμωτήριο ή τα εμπορικά καταστήματα. Εξαιρούνται μόνο σούπερ-μάρκετ, φαρμακεία, εκκλησίες. Όλοι οι εργαζόμενοι- και στον ιδιωτικό τομέα- που δεν έχουν κάνει το εμβόλιο, θα πρέπει να προσκομίζουν δύο αρνητικά τεστ την εβδομάδα, με δικά τους έξοδα».

Στη συνέχεια η εφημερίδα του Βερολίνου παρατηρεί για την Ελλάδα ότι «βρίσκεται σε δυσχερή οικονομική κατάσταση, έχει αποκλείσει εκ των προτέρων ένα νέο λόκ-νταουν και τώρα καταρρίπτει το ένα ρεκόρ κρουσμάτων μετά το άλλο. Ωστόσο τα νέα μέτρα φαίνεται ότι έχουν αποτέλεσμα. Από τότε που η κυβέρνηση ανακοίνωσε πιο αυστηρούς κανόνες, ο αριθμός των εμβολιασμών σχεδόν διπλασιάζεται, κάθε εβδομάδα, για εκείνους που κάνουν την πρώτη δόση. Και ήδη από σήμερα, όποιος το επιθυμεί, μπορεί να κλείσει ραντεβού μέσω ηλεκτρονικής πλατφόρμας για να κάνει την τρίτη, αναμνηστική δόση του εμβολίου».

Υποχρεωτικός ο εμβολιασμός;

Στη Γερμανία εντείνεται η συζήτηση για το αν πρέπει να γίνει υποχρεωτικός ο εμβολιασμός- είτε για το σύνολο του πληθυσμού, είτε για συγκεκριμένες επαγγελματικές ομάδες, όπως τα ιατρικά επαγγέλματα. Σχόλιο υπέρ του υποχρεωτικού εμβολιασμού δημοσιεύει η Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ), η οποία ωστόσο διευκρινίζει: «Αναγκαστικός εμβολιασμός όλων των πολιτών δεν υπάρχει σε καμία χώρα του πλανήτη. Το υποχρεωτικό εμβόλιο για την ιλαρά, που ισχύει στη χώρα μας, δεν σημαίνει ότι τα παιδιά εμβολιάζονται με τη βία. Σημαίνει όμως, ότι σε έναν δημόσιο φορέα θα πρέπει να έχουν εμβολιαστεί όλοι. Όποιος αρνείται, δεν επιτρέπεται ούτε να εργαστεί, ούτε να στείλει τα παιδιά του εκεί. Το ίδιο συμβαίνει και στον αγώνα κατά του κορωνοϊού».

Η Süddeutsche Zeitung επικρίνει τα κόμματα του μελλοντικού κυβερνητικού συνασπισμού (Σοσιαλδημοκράτες, Πράσινους, Φιλελεύθερους), επισημαίνοντας ότι άργησαν να συμφωνήσουν σε νέα υγειονομικά μέτρα. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο αρθρογράφος: «Οι προτάσεις είναι σωστές, αλλά έρχονται πολύ αργά. Καθυστερώντας, οι εν δυνάμει κυβερνητικοί εταίροι προκάλεσαν μεγάλη ζημιά, η οποία πλέον δύσκολα μπορεί να αποκατασταθεί. Τουλάχιστον ένα μέρος από τα προτεινόμενα μέτρα μπορεί να βοηθήσει στην προσπάθεια για την αναχαίτιση του ιού. Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός για όσους εξ επαγγέλματος φροντίζουν ευπαθείς ομάδες (παιδιά, ηλικιωμένους και ασθενείς) θα ήταν ένα σημαντικό βήμα σε αυτή την κατεύθυνση».

«Παράλογος ο κανόνας του 60%»

Η συζήτηση για την αναθεώρηση του συμφώνου σταθερότητας, ιδιαίτερα όσον αφορά το δημόσιο χρέος, παίρνει ευρύτερες διαστάσεις ενόψει γαλλικής προεδρίας στην ΕΕ στο πρώτο εξάμηνο του 2022. Το αίτημα επαναφέρει ο γάλλος υπουργός Οικονομικών Μπρούνο Λεμέρ μιλώντας στη γερμανική οικονομική επιθεώρηση Handelsblatt. Μεταξύ άλλων αναφέρει: «Είμαι ένας σοβαρός υπουργός Οικονομικών. Είμαι όμως και ένας ρεαλιστής υπουργός Οικονομικών. Αν δείτε την εξέλιξη του χρέους μετά την πανδημία του κορωνοϊού, θα διαπιστώσετε ότι υπάρχει απόκλιση μέχρι και 100% ανάμεσα στα μεμονωμένα κράτη-μέλη της ευρωζώνης. Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Θα συνεχίσουμε να εφαρμόζουμε κανόνες, όπως το παράλογο 60% για το δημόσιο χρέος ή θα κάνουμε κάποιες σκέψεις- από κοινού και χωρίς βιασύνη- για νέους κανόνες;»

Πότε θα έπρεπε να καθιερωθούν οι νέοι κανόνες, κατά την άποψη του Μπρούνο Λεμέρ; «Αυτό που πρωτεύει είναι να συμφωνήσουμε για τους πολιτικούς μας στόχους», λέει ο γάλλος υπουργός Οικονομικών. «Η Κομισιόν έχει αρχίσει διαβουλεύσεις για το ζήτημα αυτό. Θα ευχόμουν να προχωρήσουμε σε μία ουσιαστική συζήτηση για τους πολιτικούς στόχους στη διάρκεια της γαλλικής προεδρίας το πρώτο εξάμηνο του 2022, πριν αρχίσουμε, σε ένα επόμενο βήμα, να διατυπώνουμε τους νέους κανόνες». Τέλος, απαντώντας στο ερώτημα, εάν απαιτείται αλλαγή των Ευρωπαϊκών Συνθηκών, ο Μπρούνο Λεμέρ επισημαίνει: «Πρέπει να προχωρήσουμε βήμα προς βήμα. Το αν χρειαζόμαστε διαφορετικά νομικά εργαλεία, είναι ένα ερώτημα που τίθεται στο τέλος της συζήτησης για τους πολιτικούς στόχους και τη θέσπιση νέων κριτηρίων. Θα ήταν κακή επιλογή να μπερδέψουμε τα διαδοχικά βήματα, αρχίζοντας από το νομικό πρόβλημα».