Είναι η πρώτη μη τουρκική ολοκληρωμένη μελέτη που περιλαμβάνει στοιχεία τα οποία για πρώτη φορά βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Γράφει ο Αθανάσιος Ε. Δρούγος*

Ο κεντρικός τίτλος της μελέτης είναι «Συμφωνίες, προγράμματα, μη επανδρωμένα αεροσκάφη, αντικειμενικοί στόχοι. Η νέα εποχή της τουρκικής στρατιωτικής ισχύος», ενώ χρονικά δίδεται έμφαση στην τελευταία τριετία της εμπλοκής της Αγκυρας σε 4 επιχειρήσεις στη Συρία, στην ανατροπή των ισχυόντων καταστάσεων στην Τριπολιτάνα της δυτικής Λιβύης την άνοιξη του 2020, στις επιχειρήσεις των Ειδικών Δυνάμεων της Αγκυρας στο ιρακινό Κουρδιστάν, ως και στη συνδρομή της Τουρκίας στην επικράτηση των συμμάχων της Αζέρων κατά των Αρμενίων στο νότιο τμήμα του Καυκάσου, δηλαδή στο θύλακα του Ναγκόρνο-Καραμπάχ.

Βάσει των πολλών συμπερασμάτων της εκτεταμένης μελέτης, οι επιπτώσεις των τουρκικών ενεργειών είναι πολιτικές, διπλωματικές, οικονομικές, γεωγραφικές, τεχνολογικές, επίδειξης δύναμης στα πεδία των μαχών, ενώ τονίζεται ότι η Τουρκία διεξήγε μέσα σε ένα χρόνο πολυμετωπικές αποστολές και επιχειρήσεις, σε ποίκιλες γεωγραφικές ζώνες, δηλαδή επιμέρους παράμετροι και στοιχεία που ήδη έχουν αρχίσει να μελετώνται εδώ και μήνες σε κορυφαία αμερικανικά σχολεία επιτελών, όπως στο Κάρλαϊλ της Πενσιλβανία, στο Μοντγκόμερι στην Αλαμπάμα (Αμερικανική Αεροπορία), αλλά και στα σχολεία των πεζοναυτών στη Βιρτζίνια.

Πιο συγκεκριμένα, αναλύουν τις εντός του 2020 τουρκικές επιχειρήσεις με την ονομασία «Ανοιξιάτικη Ασπίδα» κατά του Ασαντ στην περιοχή του Ιντλίμπ, που προκάλεσε τεράστιες απώλειες στο στρατό της Συρίας (Φεβρουάριο-Μάρτιο) και ονομάστηκε «drone blitz», τις επιχειρήσεις Απριλίου-Ιουνίου κατά του πολέμαρχου Χαφτάρ (γνωστή ως Peace Storm), που προκάλεσε την ήττα και απόσυρσή του από την περικύκλωση της λιβυκής πρωτεύουσας, ως και την επιχείρηση (Iron Fist) στο Ναγκόρνο- Καραμπάχ, δηλαδή στον Β’ πόλεμο Αρμενίων-Αζέρων στον νότιο Καύκασο, όπου η Τουρκία από κοινού με το Ισραήλ συνέβαλε στη βαριά ήττα των Αρμενίων. Δεν παραλείπουν να αναφερθούν στις ειδικές επιχειρήσεις «Τα νύχια της τίγρης» (TIGER CLAWS) εναντίον των κουρδικών θυλάκων στο βόρειο Ιράκ/ιρακινό Κουρδιστάν).

Χαρακτηριστικά αναφέρουν ότι «παρά το γεγονός ότι οι αντίπαλοι των Τούρκων ήσαν ημισυμβατικές, ασύμμετρες μονάδες, ως και τρομοκράτες, το ότι μέσα σε ένα χρόνο η Αγκυρα ενεπλάκη στα τέσσερα διαφορετικά μέτωπα ταυτόχρονα με διαφορετικούς εχθρούς και ιδιαιτερότητες του κάθε μετώπου απαιτεί ανάλυση, εξαγωγή συμπερασμάτων, ενώ προσέδωσαν νέες διαστάσεις σε αεροχερσαίο τεχνολογικοποιημένο πεδίο μάχης», ενώ ο πεζοναύτης συνταγματάρχης Χάμες κάνει λόγο για χρήση «έξυπνων, ευέλικτων, κινούμενων και σχετικά φθηνών στρατιωτικών μέσων που είχαν καταλυτικές επιπτώσεις στα πεδία μαχών». Ενας άλλος συνταγματάρχης-αναλυτής, ο Μπάρναρντ, σε πολύ εξειδικευμένη θέση στο αμερικανικό Πεντάγωνο, υποστηρίζει ότι «μέσω αυτών των επιχειρήσεων η Αγκυρα αποδεικνύει ότι διατηρεί σημαντικά πλεονεκτήματα και οδηγεί μία δική της Επανάσταση στις Στρατιωτικές Υποθέσεις, που πολλοί στρατοί θα πρέπει να τη μελετήσουν».

Ο συνταγματάρχης Μπάρναρντ επισημαίνει ότι ποικίλλουν τα πεδία μάχης, κλιματικά, γεωμορφολογικά, υβριδικά, μη γραμμικά και ασύμμετρα, όπως και οι αντίπαλοι, αλλά τονίζει ότι με αυτές τις επιχειρήσεις η Αγκυρα έδειξε πως έχει αναβαθμίσει πολύ τη συνεργασία των drones με τις Ειδικές Δυνάμεις, πως είναι σε φάση εξαγωγής σημαντικών στρατιωτικών συμπερασμάτων, ενώ στρατιωτικο-πολιτικο-διπλωματικά εισήλθε δυναμικά και με πολυδιάστατη επιρροή στις ευρύτερες περιοχές της Ασίας και της Αφρικής.

*Ο Δρ Αθανάσιος Ε. Δρούγος είναι Διεθνολόγος-Γεωστρατηγικός Αναλυτής