Οι ραμφοφάλαινες ανακαλύφθηκαν στην περιοχή Γκάρντουρ, σε απόσταση 50 χλμ από την πρωτεύουσα Ρέικιαβικ.

Σύμφωνα με τα τοπικά μέσα, οι περίοικοι αμέσως μετά τον εντοπισμό τους κατέβαλαν απεγνωσμένες προσπάθειες να σύρουν τις φάλαινες πίσω στη θάλασσα, προτού ακόμη καταφθάσουν οι υπηρεσίες αρωγής, ή να τις κρατήσουν εν ζωή. Το είδος αυτό απαντάται σε όλον τον Ατλαντικό και εκτιμάται ότι ο πληθυσμός του ανέρχεται σε 600 με 800.000 κήτη.

«Περίπου 90 εθελοντές εργάσθηκαν όλη τη νύκτα για να κρατήσουν υγρά τα ζώα», δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Νταβίντ Μαρ Μπιάρνασον, εκπρόσωπος της Ισλανδικής Υπηρεσίας Έρευνας και Διάσωσης. Περί τις 11.00 (ώρα Ελλάδος) τα τελευταία κήτη που διασώθηκαν τελικά μπόρεσαν να μετακινηθούν στα ανοικτά. «Χρειάσθηκε να περιμένουμε την πλημμυρίδα προκειμένου να τα οδηγήσουμε στα ανοικτά», τόνισε ο Μπιάναρσον.

Οι φάλαινες γίνονται ιδιαίτερα ευάλωτες όσο πλησιάζουν τις ακτές, κυνηγώντας τα θηράματά τους, καθώς εκεί τα νερά είναι ρηχά και παγιδεύονται. Ο λόγος που εκβράζονται στα ρηχά σε τόσο μεγάλους αριθμούς παραμένει άγνωστος ακόμη. Ορισμένες θεωρίες θέλουν να παρασύρονται από τις παρεμβολές στα μαγνητικά πεδία, που αισθάνονται με τα εσωτερικά τους αισθητηριακά όργανα, ενώ άλλες το αποδίδουν στον κεντρικό ρόλο που διαδραματίζει ο επικεφαλής οδηγός του κοπαδιού, τον οποίο τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας ακολουθούν «ό,τι κι εάν γίνει, όπου κι εάν κατευθυνθεί», όπως είχε εξηγήσει ο Γκίσλι Βίκινγκσον, του Ινστιτούτου Θαλάσσιων Ερευνών του Ρέικιαβικ, μετά το αντίστοιχο περιστατικό της 18ης Ιουλίου.