Όπως αναφέρει ο Guardian, η Νέα Ζηλανδία βιώνει συνθήκες πρωτόγνωρης σπερματικής ξηρασίας, με αποτέλεσμα οι ενδιαφερόμενες γυναίκες να μπαίνουν σε λίστα αναμονής που μπορεί να έχει διάρκεια ακόμη και δύο χρόνια.

Η δόκτωρ Μαίρη Μπέρντσαλ, ειδική σε θέματα γονιμότητας, παραδέχεται πως οι γυναίκες της χώρας αναγκάζονται να ταξιδεύουν σε άλλα μέρη του πλανήτη προς αναζήτηση σπέρματος. Προφανώς το πρόβλημα δεν ανέκυψε ξαφνικά… Κι ούτε συνέβη κάτι εξωφρενικά άσχημο στους άνδρες της χώρας. Δεν ξύπνησαν ένα πρωί και διαπίστωσαν ότι η αναπαραγωγική δυνατότητά τους μειώθηκε στο ελάχιστο. Για όλα τα πράγματα υπάρχει μια εξήγηση και στην προκειμένη περίπτωση, αυτή είναι πολιτική.

Το 2004, η κυβέρνηση της Ν. Ζηλανδίας θέσπισε ένα νόμο που απαγόρευε στους άνδρες να δίνουν σπέρμα ανώνυμα και επίσης έβαλε τέλος στην οικονομική αποζημίωση για τις δωρεές τους. Κάπως έτσι, οι δωρητές, έχασαν κάθε κίνητρο, μπροστά στον κίνδυνο μάλιστα να βρεθούν και… χρεωμένοι.

Επιπλέον, σύμφωνα με το νόμο, όταν το παιδί που θα προκύψει από τη δωρεά, φτάσει στα 18 του τότε ο δότης θα πρέπει να είναι διαθέσιμος προς αυτό. Με όσες ευθύνες αυτό συνεπάγεται. Ο νέος νόμος είχε ως αποτέλεσμα να μειωθεί δραματικά ο αριθμός των δοτών. Οι ποσότητες σπέρματος υποχώρησαν ραγδαία, ενώ την ίδια στιγμή αυξήθηκαν γεωμετρικά οι αιτήσεις γυναικών που ήθελαν να βρουν σπέρμα.

Το πρόβλημα, δεν άργησε να προκύψει… Αν τουλάχιστον απελευθέρωναν τις εισαγωγές, θα ήταν μια ενδιαφέρουσα λύση για πολλούς από μας στην Ελλάδα, όπου ο αυνανισμός αποτελεί εθνικό σπορ. Ίσως έτσι, κάποιοι θα έβγαζαν ένα αξιοπρεπές μεροκάματο, όσο κι αν δεν θα μπορούσαν να χαρούν από κοντά το έργο των χειρών τους…