ΟΙ μόνοι που εξακολουθούν είτε να μην το καταλαβαίνουν είτε να κάνουν ότι δεν το καταλαβαίνουν είναι ο Αλέξης Τσίπρας και οι σύντροφοί του. Αυτό είναι ένα πρόβλημα για τη χώρα, αλλά κυρίως είναι ένα μεγάλο πρόβλημα για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ.

ΑΣ αφήσουμε, όμως, στην άκρη τους μικροκομματικούς τακτικισμούς της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

ΤΟ θέμα είναι ο Ερντογάν και τα φιλοπολεμικά παραληρήματά του. Κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος αν έχει υιοθετήσει αυτή τη στρατηγική κατά της Ελλάδας για εσωτερική κατανάλωση, για εκφοβισμό, ή αν προετοιμάζεται να προκαλέσει πραγματική πολεμική κρίση.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ακολουθεί σωστή τακτική. Εχει διεθνοποιήσει όσο ποτέ στο παρελθόν τις παράλογες προκλήσεις της Αγκυρας. Γι’ αυτό και ο Ερντογάν έχει γίνει τόσο έξαλλος προσωπικά με τον πρωθυπουργό.

ΔΕΝ είναι και λίγες οι προσωπικές ήττες του. Το μπλόκο στην ασύμμετρη «εισβολή» χιλιάδων μεταναστών τον Μάρτιο του 2020. Η ιστορική ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στο αμερικανικό Κογκρέσο. Το φρένο των ΗΠΑ στην παράδοση των F-35, αλλά και στον εκσυγχρονισμό των F-16 της Αγκυρας.

ΟΛΟΣ ο πλανήτης, από τη μία, ακούει τον Ερντογάν να κραυγάζει και να απειλεί πως «θα έρθει νύχτα». Και, από την άλλη, τον πρωθυπουργό να απαντά με σθένος ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να δεχθεί αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας, να απαιτεί διάλογο με βάση το Διεθνές Δίκαιο και να τείνει χείρα φιλίας στον τουρκικό λαό.

Η διεθνής διπλωματία βγάζει τα συμπεράσματά της.

ΕΤΣΙ κι αλλιώς, ο δυτικός κόσμος βλέπει τον Ερντογάν να συναγελάζεται με τον Πούτιν της Ρωσίας του ολοκληρωτισμού, τον Ραϊσί του θεοκρατικού Ιράν και άλλους αυταρχικούς ηγέτες.

ΟΙ ήττες και η «απομόνωση» του Ερντογάν, βέβαια, δεν σημαίνουν ότι θα τον κάνουν να μην προχωρήσει σε κάποιου είδους επιθετική ενέργεια κατά της χώρας μας.

ΤΟΥΣ τελευταίους μήνες, όμως, υπάρχει και μια άλλη, μια νέα πραγματικότητα. Η θεωρητικά παντοδύναμη Ρωσία που θα κατακτούσε μέσα σε λίγες ημέρες την Ουκρανία βρίσκεται ταπεινωμένη στα μέτωπα του πολέμου. Η εισβολή του Πούτιν έχει αποτύχει παταγωδώς. Τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά όταν κανείς περνάει από τα θεωρητικά νταηλίκια στην πολεμική πράξη. Στο πεδίο της μάχης δεν «πιάνουν» οι παραληρηματικές κραυγές. Αυτό το μήνυμα πρέπει να το έχει «λάβει» ο Ερντογάν…