Τις προεδρικές/βουλευτικές εκλογές του Ερντογάν στις 18 Ιουνίου, φερειπείν, τις θεωρούμε σχεδόν… δικές μας, έτσι στενά που συνδέθηκαν με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ομοίως τις προεδρικές εκλογές στην Κύπρο στις 5 Φεβρουαρίου, όπου, πλην συγκλονιστικού απροόπτου, ο ανεξάρτητος πρώην υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Χριστοδουλίδης, αναμένεται να επικρατήσει στον β’ γύρο. Για τους γνώστες των πολιτικών πραγμάτων στη Μεγαλόνησο θα πρόκειται για την πιο «ομαλή» συνέχεια του Νίκου Αναστασιάδη.

Από τις τέσσερις τοπικές εκλογές της χρονιάς στη Γερμανία ξεχωρίζουν εκείνες της Βαυαρίας τον Οκτώβριο, όπου η Χριστιανοκοινωνική Ενωση ευελπιστεί ότι θα αποφύγει περαιτέρω απώλειες, ανακόπτοντας το πράσινο κύμα. Οσο για την… ταλαίπωρη Ευρωπαϊκή Ενωση, το ενδιαφέρον στρέφεται στην 4η και την 5η δύναμή της, κοντολογίς στην Ισπανία και την Πολωνία. Στη μεγάλη χώρα της Ιβηρικής το ενδεχόμενο επανάληψης του «σουηδικού μοντέλου», δηλαδή μιας κυβέρνησης Δεξιάς-Ακροδεξιάς, μετά τις εκλογές που θα γίνουν στις 10 Δεκεμβρίου, μοιάζει αρκετά πιθανό βάσει των δημοσκοπήσεων. Μεγάλο το ενδιαφέρον και στη Βαρσοβία, όπου η κυριαρχία του εθνολαϊκιστικού «Nόμος και Δικαιοσύνη» του Κατσίνσκι απειλείται από το φιλοευρωπαϊκό δίδυμο της «Πλατφόρμας Πολιτών» και της νεότευκτης «Πολωνία 2050», η οποία συγκεντρώνει πάνω από 10% στην πρόθεση ψήφου χωρίς να έχει δοκιμαστεί ποτέ σε εκλογές. Γύρω στο Πάσχα εξάλλου, ίσως και ταυτόχρονα με τις ελληνικές κάλπες, η πολυσυζητημένη Φινλανδή πρωθυπουργός, Σάνα Μαρίν, θα κριθεί από τους συμπατριώτες της.

Από την υπόλοιπη υφήλιο ξεχωρίζουν φυσικά τον Οκτώβριο οι εκλογές στην… παγκόσμια πρωταθλήτρια Αργεντινή, ένα είδος δημοψηφίσματος για τους αριστερούς περονιστές, που κυβερνούν από το 2019. Κι ακόμη οι εκλογές στην Ινδία και τη Νιγηρία, την πολυπληθέστερη χώρα της Αφρικής.