Ο ΣΥΡΙΖΑ θα την έσωνε καταργώντας τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο. Οι φαντασιώσεις τελείωσαν τον Ιούλιο του 2015. Ακολούθησαν οι εκλογικές ήττες του 2019 και του 2023 αλλά η ελπίδα για την κατάκτηση της εξουσίας δεν πεθαίνει εύκολα. Αυτή τη φορά βασισμένη όχι σε οικονομική βάση αλλά σε μια ηθική και κοινωνική κατάρρευση, που ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει να βρει από τη δωδεκάχρονη που εξέδιδαν στον Κολωνό μέχρι τους βιτζιλάντες που συνέλαβαν τους παράνομους μετανάστες στον Εβρο και τη δολοφονία του επιβάτη που πέταξαν στη θάλασσα μέλη του πληρώματος του Blue Horizon στον Πειραιά. Ή, όπως έγραψε γλαφυρά στο twitter ο πρώην υπουργός Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Ξυδάκης, «Κοινωνία σε ενδόρρηξη: Τέμπη, Πύλος, Εβρος, ανθρώποι πεταμένοι από καταπέλτες, σφαγμένοι σε γήπεδα. Μοχθηρή πλειοψηφία, αποθηριωμένοι κλεπτοπλούσιοι. Σύνδρομο Στοκχόλμης, Κου Κλουξ Κλαν, έσπα, δουλίτσες, νταραβέρια. Greek Dream: φρέντο, ματσάκι, μπουνίδια, μούγγα. Στυφή πατρίδα #bluehorizon».

Μια θέση που πήραν και άλλοι του ΣΥΡΙΖΑ και στην πραγματικότητα λέει «Αν δεν το καταφέραμε το 2015 με την οικονομία, θα το καταφέρουμε τώρα με τη σήψη. Φτάνει να βγείτε στους δρόμους». Αφού στην κάλπη πήγατε. Και δεν χρειάζεται να είστε καμιά πλειοψηφία. Λίγοι, καλοί και δυναμικοί φτάνουν. Αρκεί να φοβίσουν τους κυρ Παντελήδες και να τους κλείσουν στα σπίτια τους και οι δρόμοι να τους ανήκουν. Μόνο που αυτή τη φορά οι επαναστάτες θα είναι άλλοι. Και σίγουρα δεν θα είναι συριζαίοι. Αλλωστε την τελευταία φορά που ο Νίκος Ξυδάκης μαζί με τον Νίκο Φίλη αποφάσισαν να γίνουν επαναστάτες, σε διαδήλωση του 2017 στο Σύνταγμα για την Ηριάννα, η επανάσταση πνίγηκε. Οχι στο αίμα αλλά στους φρέντο.

Επειδή, όμως, ελλείψει κάποιας καλύτερης, η γραμμή της αντιπολίτευσης για μια κοινωνία που έχει χάσει τις ευαισθησίες της θα συνεχιστεί, να πω ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Στην ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας δεν θυμάμαι ποτέ μια κοινωνία που να επαναστατεί επειδή ένας σερβιτόρος μπήκε στη θάλασσα για να σερβίρει ή επειδή κλότσησαν ένα γατάκι. Η διαφορά από το παρελθόν είναι η πολιτικοποίηση. Ποτέ στην ιστορία ένα έγκλημα, ένα δυστύχημα, μια απρέπεια δεν ξεσήκωναν τον κόσμο τόσο πολύ. Και για τόσο λίγο. Στην εποχή των κοινωνικών δικτύων τίποτα δεν κρατάει πολύ και η αγανάκτηση για την πυρκαγιά της Δευτέρας γίνεται οργή για τη δολοφονία της Τρίτης. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ζητείται μέτρο.

Οι νέες ταυτότητες και η 11^η εντολή

Το τελευταίο που θα ήθελα θα ήταν να έχω πεθάνει, να βρίσκομαι στις πύλες του Ουρανού και ένας Χερουβείμ να πει «Ταυτότητα». Οταν την πάρει στα χέρια, να την κοιτάξει και να προσθέσει: «Από τις καινούργιες… Θα σας εξυπηρετήσει ο κύριος». Και δίπλα ένας κόκκινος κύριος, με μουσάκι, κέρατα και ουρά, να πει: «Από εδώ παρακαλώ». Παρά το ότι έχω δει πολλά και τίποτα δεν αποκλείω, είμαι πρόθυμος να διακινδυνεύσω την αθάνατη ψυχή αντικαθιστώντας την παλιά ταυτότητα με την καινούργια.

Αλλωστε η Ιερά Σύνοδος την περασμένη εβδομάδα ήταν καθησυχαστική όταν ενημέρωσε το χριστεπώνυμο πλήρωμα ότι «δεν είναι θεολογικώς ισχυρές οι θεωρίες ότι προσβάλλεται το δόγμα της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού από τη μορφή και το περιεχόμενο της νέας αστυνομικής ταυτότητας». Σε μια χώρα όμως που ένας μεγάλος αριθμός των πολιτών της πιστεύει ότι μπορεί να έχει καλύτερη άποψη για την ενδεκάδα μιας ομάδας στο ποδόσφαιρο από ό,τι ο προπονητής, τι να ξέρουν ο Αρχιεπίσκοπος και οι μητροπολίτες από τέτοια. Στο κάτω κάτω η ενδεκάτη εντολή μπορεί να ήταν «ου ταυτότητες με τσιπάκι».

Το μόνο καλό που μπορεί να προκύψει είναι η νέα ταυτότητα να γίνει υποχρεωτική για την ψήφο στις εκλογές και ο παράδεισος να κερδίσει μερικούς πιστούς και η δημοκρατία να γλιτώσει από μερικές χιλιάδες ψήφους.

ΩΡΑ ΓΙΑ ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΩΝ

Τον Νοέμβριο του 2000 η ζωή των ανθρώπων είχε αλλάξει. Η Sharp λάνσαρε την πρώτη κάμερα σε κινητό διαφοροποιώντας τη ζωή των ανθρώπων όπως την ξέραμε. Μέσα στην επόμενη δεκαετία κάθε κάτοχος smart phone γινόταν φωτογράφος και ταυτόχρονα αντικείμενο φωτογράφισης. Ανάμεσα στους αναρίθμητους χαριτωμένους και τα πιάτα των εστιατορίων κάποιες ενδιαφέρουσες φωτογραφίες ανέβηκαν στο Διαδίκτυο και κάποια εγκλήματα που θα περνούσαν απαρατήρητα μπόρεσαν να εξιχνιαστούν.

Για παράδειγμα, η δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη στον καταπέλτη του Blue Horizon, που αρχικά είχε περάσει ακόμα και σε μεγάλα sites σαν ατύχημα, μέχρι που κάποιος να ανεβάσει ένα βίντεο για να φανεί ότι τον έσπρωξαν. Στο πνεύμα ενός «συνδυασμού ανευθυνότητας, κυνισμού, περιφρόνησης και αδιαφορίας», όπως εύστοχα είπε ο πρωθυπουργός. Και αν όπως είπε ο Μητσοτάκης ο κάθε ένας πρέπει να πάρει τις ευθύνες που του αναλογούν, καλό είναι να τις πάρει και το κράτος και συγκεκριμένα το Λιμενικό, που τα τελευταία χρόνια μοιάζει να υπολειτουργεί. Από τους ελέγχους στην επιβίβαση στα πλοία που το κράτος έχει υποκατασταθεί από τα πληρώματα των πλοίων μέχρι την κατάσταση στο λιμάνι του Πειραιά που μόνο κατ΄ όνομα μπορεί να θεωρηθεί ευρωπαϊκό λιμάνι.