Είναι οπαδοί του αναθεωρητισμού, αρνητές των διεθνών συμβάσεων, απολυταρχικοί στο εσωτερικό της χώρας τους, επιθετικοί με τους γείτονές τους και τους καθορίζει το σύνδρομο αναβίωσης των πάλαι ποτέ αυτοκρατοριών τους.
Ηγέτες τέτοιου είδους δεν σέβονται την ανθρώπινη ζωή και θεωρούν πως οι «θυσίες» αξίζουν για τον υπέρτατο σκοπό, που δεν είναι άλλος από την επιβίωσή τους. Ομως πλέον δεν μπορούν να κοροϊδέψουν κανέναν για τις πραγματικές τους διαθέσεις.
Πριν από μερικά χρόνια η επιθετικότητα Ερντογάν ήταν για τους Ευρωπαίους ένα αγκάθι στην άκρη της ηπείρου που αφορούσε μόνο τους Ελληνες. Μέχρι που το μεταναστευτικό έφερε το πρόβλημα στις δικές τους αυλές και αναγκάστηκαν να δουν πως η Τουρκία δεν απειλεί μόνο την Ελλάδα, αλλά εργαλειοποιεί τους μετανάστες για να εκβιάσει την Ευρώπη.
Ινάσιο Λούλα, ο «πρεσβευτής» του Καλού
Η κίνηση-ματ της κυβέρνησης Μητσοτάκη να φέρει την ηγεσία της Ε.Ε. στον Εβρο τον Μάρτιο του ’20 ήταν καθοριστική για την αλλαγή των συσχετισμών υπέρ μας. Οι Ευρωπαίοι δεν είχαν πια δικαιολογίες και αν κάποιοι μέχρι πρόσφατα ακόμα δίσταζαν -βλέπε Γερμανούς- αλλάζουν τώρα. Βλέπετε, μεσολάβησαν η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και οι ραγδαίες εξελίξεις που έφεραν πιο κοντά τη Σουηδία και τη Φινλανδία στο ΝΑΤΟ. Αν ο Ερντογάν κατηγορεί και αυτές τις χώρες ότι υποθάλπουν τρομοκράτες, ποιος θα τον πάρει σοβαρά όταν κατηγορεί και την Ελλάδα για υπόθαλψη τρομοκρατών στο Λαύριο;
Πριν από μερικά χρόνια ο Πούτιν ήταν ένας οικονομικός συνέταιρος για τον οποίο οι μεγάλες δυνάμεις έκαναν τα στραβά μάτια. Μέχρι που κατάλαβαν πως η όρεξή του με την Κριμαία δεν ικανοποιήθηκε, αντίθετα μεγάλωσε και έγινε αχόρταγη ζητώντας ολόκληρη την Ουκρανία. Το κυριότερο; Πλέον βλέπουν πιο ξεκάθαρα από ποτέ πόσο μοιάζουν οι κινήσεις Πούτιν και Ερντογάν, πόσο «καθρεφτίζονται» στο χρόνο και την Ιστορία.
«Αντικαταστήστε τη λέξη Ελλάδα με τη λέξη Ουκρανία και οι ομοιότητες με τον σημερινό ταραχώδη κόσμο είναι εφιαλτικές», ήταν η φράση-κλειδί του Κυριάκου Μητσοτάκη στο αμερικανικό Κογκρέσο που στοιχειώνει ακόμα τον Ερντογάν. Μια φράση που δεν θα μπορούσε να αποτυπώσει καλύτερα το δίδυμο Πούτιν-Ερντογάν.