Ο οποίος τρέφεται και θεριεύει σε περιόδους κρίσεων. Ενα από τα δομικά συστατικά του λαϊκισμού, που χωρίς αυτό ακυρώνεται η ύπαρξή του, είναι η ισοπέδωση. Αυτό που παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό από την πλευρά της αντιπολίτευσης κυρίως της αξιωματικής, και που όλα δείχνουν πως θα συνεχίσει στο ίδιο τέμπο με ακόμα μεγαλύτερη ένταση και τοξικότητα το επόμενο διάστημα, είναι η επιχείρηση πλήρους απαξίωσης κάθε κυβερνητικής δράσης. Εκτρωμα το νομοσχέδιο για τα πανεπιστήμια, ψίχουλα το power pass, φιλοδώρημα το energy pass, κοροϊδία η αύξηση του κατώτατου μισθού, πανωλεθρία στα ελληνοτουρκικά. Αυτό δεν είναι αντιπολίτευση, οδοστρωτήρας είναι.

Χθες, για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσω της τομεάρχου Οικονομικών του κόμματος Εφης Αχτσιόγλου, ισχυρίστηκε πως τελικά 2,5 εκατ. δικαιούχοι θα λάβουν επιδότηση, από τους 4,2 εκατ. που είχε υποσχεθεί η κυβέρνηση και ότι μοιράζονται 260 εκατ. για 6 μήνες, άρα προκύπτει μεσοσταθμική επιδότηση των 17 ευρώ/μήνα. Βέβαια, τα νούμερα αυτά προσκρούουν στην πραγματικότητα. Πώς είναι δυνατόν να δοθεί το επίδομα σε 4,2 εκατ. φυσικά πρόσωπα όταν υποβλήθηκαν συνολικά 3 εκατομμύρια αιτήσεις, που αφορούν σε 2,5 εκατομμύρια πρόσωπα; Δηλαδή, αν ήταν κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ θα μοίραζε επιδοτήσεις ακόμα και σε εκείνους που δεν το δικαιούνταν; Ενδιαφέρον. Αλλά ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ο υπολογισμός των 17 ευρώ που έγινε με μια απλή διαίρεση, αποκρύπτοντας ότι το μέτρο δεν είναι οριζόντιο αλλά εξατομικευμένο για κάθε λογαριασμό.

Οπως έχουν εξηγήσει πολλές φορές από το οικονομικό επιτελείο, τα ποσά επιστροφής κυμαίνονται και μπορεί να φθάσουν έως και τα 600 ευρώ. Ποτέ και κανένας δεν είπε ότι θα πάρουν όλοι ανεξαιρέτως επιστροφή 600 ευρώ. Ο κόσμος μπορεί να είναι πιεσμένος ή θυμωμένος, αλλά ξέρει τι του γίνεται. Ξέρει ότι οι εποχές των τζάμπα υποσχέσεων πέρασαν ανεπιστρεπτί. Και αυτό φαίνεται στις δημοσκοπήσεις, οι οποίες μπορεί να είναι φωτογραφίες της στιγμής, αλλά τουλάχιστον απεικονίζουν αυτό που αισθάνεται η κοινωνία και όχι αυτό που νομίζουν κάποιοι ότι αισθάνεται.