Μια τέτοια σκηνή, σπαρακτική, περιέγραψε χθες ο Ιωάννης Φιλιππόπουλος, που έχασε τις δίδυμες κόρες και τους γονείς του στο Μάτι: «Μια υπέροχη άμορφη μάζα… Η μανούλα μου από κάτω, τα κορίτσια στη μέση και ο πατέρας μου από πάνω… Τα κοριτσάκια λόγω ηλικίας πέθαναν νωρίτερα. (…) Κουβαλούσαν δύο νεκρά κοριτσάκια, δεν τα εγκαταλείψανε. Αγκαλιάσανε τα κορίτσια, ρίξανε ένα βλέμμα μεταξύ τους και τους κύκλωσε η φωτιά».

Οι καταθέσεις, τέσσερα χρόνια μετά τη φοβερή τραγωδία στο Μάτι, ζωντανεύουν και επαναφέρουν στον δημόσιο λόγο το θρήνο που ποτέ δεν σταμάτησε για εκείνους που έμειναν πίσω. Οι λεπτομέρειες που ανασύρουν από τη μνήμη τους οι επιζώντες ξεπερνούν τις ανθρώπινες αντοχές. Και όμως, οι άνθρωποι αυτοί που έχασαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν, τα παιδιά τους, τους γονείς τους, τα αδέλφια τους, τους άνδρες και τις γυναίκες τους, μαζεύουν όση δύναμη τους έχει απομείνει και φτάνουν μέχρι την αίθουσα του δικαστηρίου. Για να πουν την ιστορία εκείνων που έφυγαν, για να πουν τη δική τους τραγική ιστορία. Τα τελευταία λόγια, το τελευταίο τηλεφώνημα, το τελευταίο ουρλιαχτό εκείνου του απογεύματος αλλά και τον Γολγοθά των επόμενων ημερών, όταν αναζητούσαν τον δικό τους άνθρωπο και κανείς δεν ήξερε να τους πει αν ήταν ζωντανός ή νεκρός.

Ισως είναι η συγκλονιστικότερη δίκη των τελευταίων ετών. Κάθε μάρτυρας που στέκεται ενώπιον της έδρας του δικαστηρίου είναι ένας εν ζωή μάρτυρας πόνου, αφού έχει καταδικαστεί να ζει καθημερινά με το αβάσταχτο φορτίο της απώλειας, με βαριά σωματικά και ψυχικά τραύματα, με αναμνήσεις που στοιχειώνουν και με αναπάντητα ερωτήματα που σκίζουν την καρδιά και το μυαλό. Γιατί κανείς δεν τους ειδοποίησε; Γιατί ακόμα και μετά τη φωτιά, όταν είχαν καταφύγει στη θάλασσα, δεν έφτασαν έγκαιρα οι διασώστες; Τι θα είχε συμβεί αν είχε χτυπήσει έστω μία καμπάνα και κάποιοι έφευγαν πέντε λεπτά νωρίτερα; Πώς θεραπεύονται αυτές οι πληγές;