Ο αμοραλισμός μαζί με τον μακιαβελισμό και διάφορους άλλους -ισμούς που παρελαύνουν το τελευταίο διάστημα από την Κουμουνδούρου, δημιουργώντας την εικόνα της απόλυτης παρακμής σε ένα κόμμα που βρέθηκε -δεν έχει σημασία πώς, βρέθηκε όμως- στο τιμόνι της χώρας κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης φουρτούνας που αντιμετώπισε τα τελευταία χρόνια. Το ίδιο κόμμα, διατηρώντας ακόμα την ιδιότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, φιλοδοξεί -τυπικά τουλάχιστον- να ξαναβρεθεί.

Οι ίντριγκες, οι σκοτεινοί διάδρομοι και οι υπόγειοι σχεδιασμοί μπορεί να μην έχουν φύγει ποτέ από την ατζέντα πολλών στελεχών, παραγόντων και παραγοντίσκων που ρυθμίζουν πράγματα και καταστάσεις στο συγκεκριμένο κόμμα ή έχουν λόγο στη δημιουργία της δημόσιας εικόνας του μέσω των ΜΜΕ. Τέτοιοι μηχανισμοί εξουσίας και μικροεξουσίας, ανταγωνισμοί με θεμιτά ή και αθέμιτα μέσα βρίσκει κανείς παντού, είναι απαράβατος κανόνας όπου υπάρχουν και λειτουργούν μικροπεριβάλλοντα. Αλλά από αυτό μέχρι τα όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει τεράστια απόσταση ηθικής απαξίωσης και παρακμιακού τοπίου.

Ο τέως πρόεδρος, Στ. Κασσελάκης, εξελέγη, έκανε ό,τι έκανε, καθαιρέθηκε, παρέδωσε τα κλειδιά και το γραφείο του, άφησε αιχμές για «μαύρα ταμεία», θέλησε να επανακαταθέσει υποψηφιότητα, κατέθεσε τη δήλωση «πόθεν έσχες», αυτή διέρρευσε με «σκοτεινά σημεία», πήρε μπρος ο μηχανισμός με σκοπό τη διαγραφή του, ο ίδιος έστειλε εξώδικο στο κόμμα του, μετά από παρέμβαση του… μεταλλαγμένου Πολάκη, είπε ότι δεν θα προχωρήσει σε δικαστικές διαδικασίες, αλλά το εξώδικο παραμένει. Κανείς δεν ξέρει ούτε τι σκοπεύει να κάνει ο ίδιος ούτε και τι ετοιμάζουν τώρα όσοι απεργάζονταν να τον καθαρίσουν από το πεδίο στην αυριανή Κεντρική Επιτροπή του κόμματος. Μόνο που ο δρόμος φαίνεται να μην έχει γυρισμό.

Ουδείς γνωρίζει τι θα ξημερώσει σε αυτό το κόμμα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η περίπτωσή του θα μείνει ως ένα από τα μεγαλύτερα case study της ελληνικής πολιτικής Ιστορίας. Είτε συνεχίσει να υπάρχει είτε όχι, είτε αρχίσει να διδάσκεται στις σχολές Πολιτικών Επιστημών είτε περάσει στη λήθη…