Η λογική λέει ότι έχει μετρήσει τις συνέπειες μιας τέτοιας κίνησης προτού αναλάβει το ρίσκο. Και προφανώς το έκανε ο παγκοσμίως άγνωστος πρωθυπουργός των Νήσων του Σολομώντα, Μανασέ Σογκαβάρε, προτού απορρίψει την πρόσκληση του Λευκού Οίκου να παραστεί στο σημερινό και αυριανό Φόρουμ Νήσων του Ειρηνικού, στέλνοντας αντ’ αυτού τον υπουργό Εξωτερικών, Τζερεμάια Μανέλε.

Η μάζωξη, στην Ουάσιγκτον, των 18 κρατών του Ειρηνικού γίνεται επί της ουσίας για να μετρήσουν οι Αμερικανοί τους φίλους και τους εχθρούς τους σε μια περιοχή όπου τα τελευταία χρόνια η Κίνα έχει κάνει δυναμικό «μπάσιμο» – δίκην οδοστρωτήρα θα μπορούσε να πει κανείς.

Η κυβέρνηση Μπάιντεν εξέφρασε την απογοήτευσή της για την απουσία του λιλιπούτειου αντιρρησία. Ομως, όποιος πρόσεξε την ομιλία του Σογκαβάρε την Παρασκευή, στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, κατάλαβε τους λόγους. Η τοποθέτησή του ήταν ένα εγκώμιο της Κίνας και ταυτόχρονα ένα έμμεσο «κατηγορώ» των ΗΠΑ.

«Η άριστη αναπτυξιακή συνεργασία μας με την Κίνα είναι λιγότερο περιοριστική και πολύ πιο σύμφυτη με τις ανάγκες και τα εθνικά μας συμφέροντα», τόνισε επί λέξει ο Σογκαβάρε.

Τον Ιούλιο, στο Πεκίνο, ο πρωθυπουργός των Νήσων του Σολομώντα (πληθυσμός 708.000, έκταση 29.000 τ. χλμ. by the way, δηλαδή όσο περίπου το Βέλγιο) προσέδεσε ουσιαστικά τη χώρα του στο κινεζικό άρμα υπογράφοντας με τον Σι Τζινπίνγκ σειρά από οικονομικές και στρατιωτικές συμφωνίες.

Ακολούθησε άλλο ένα κράτος της περιοχής, το Ανατολικό Τιμόρ, ενώ -ω της εκπλήξεως- ο πρωθυπουργός του Βανουάτου ανακοίνωσε κι αυτός από τη Νέα Υόρκη ότι -δυστυχώς- δεν θα μπορέσει να πάει στον Λευκό Οίκο γιατί έχει ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή του. Την οποία προφανώς δεν μπορούσε να αναβάλει επειδή θα γύριζε ο κόσμος ανάποδα…