Αλλά γιατί οι γονείς -που έχουν αποφασίσει να χωρίσουν- το τραβάνε, μέχρι κάποιος από τους δύο (ή και οι δύο) να πιστέψει ότι κέρδισε την εύνοια των παιδιών. Μέχρι δηλαδή να νιώσουν ότι στα μάτια των παιδιών δεν είναι αυτός/ή που φταίει για το διαζύγιο, αλλά ο άλλος/η. Κι όσο τραβάει η περίοδος των χειρισμών τόσο πιο τοξικό γίνεται το περιβάλλον στο σπίτι και τόσο περισσότερο τραυματίζονται τα ήδη τραυματισμένα παιδιά.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στον ΣΥΡΙΖΑ. Και οι δύο πλευρές έχουν αποφασίσει ότι πρέπει και θέλουν να χωρίσουν. Υπάρχει ασυμφωνία σε όλα. Στην πολιτική ταυτότητα, στα πρόσωπα, στον προσανατολισμό, στο στόχο, στις μεθόδους. Σε όλα. Κι ενώ το ξέρουν και οι δύο, «παίζουν». Για να πάρουν τα «παιδιά» με το μέρος τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια είναι ένα -και- ηλικιακά γερασμένο κόμμα. Δεν έχει «παιδιά». Εχει κατά βάση ένα γερασμένο πολιτικό προσωπικό, γερασμένο στελεχιακό κορμό και μια ακόμα πιο γερασμένη εκλογική βάση. Μαζί με τα πολιτικά γεράματα, έρχονται και οι «γεροντικές παραξενιές». Παλιμπαιδισμός, «θυμάσαι τότε που», «είχες κάνει αυτό», εμμονές και προσκολλήσεις. Με αποτέλεσμα το μπερδεμένο να μπερδεύεται περισσότερο.

Ξαφνικά ο Στ. Κασσελάκης και το «παλαιότατο σύστημά» του θυμήθηκαν ότι η Δημοκρατία δεν είναι ο σκοπός, αλλά το μέσον. Οτι το καταστατικό δεν ισχύει ενιαία και αδιάλειπτα, αλλά ισχύει αλά καρτ. Μόνο όταν εξυπηρετεί τις επιδιώξεις του νέου ιδιοκτήτη. Εξίσου ξαφνικά αφυπνίστηκαν και οι παλιοί ιδιοκτήτες, αφότου τους έκανε έξωση το νέο αφεντικό. Ο Κασσελάκης έγινε «παράγοντας διχασμού και αποσταθεροποίησης (…) να φύγει, δημιουργήσει δικό του κόμμα», απεφάνθη με χαρακτηριστική χρονοκαθυστέρηση ο Θ. Δρίτσας, από τα παλαιότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Ομως όλο αυτό έχει μέσα του παραλογισμό, πείσματα και εμμονές, θυμίζοντας έντονα το ζευγάρι που θέλει να χωρίσει, αλλά το τραβάει.

Εστω -χάριν συντομίας- ότι ο ίδιος ο Στ. Κασσελάκης είναι το «νέο». Κι όταν λέμε νέο, εννοούμε το πολιτικά νέο, με συγκεκριμένο και σαφές περιεχόμενο. Οχι βεβαίως με την κατ’ εξοχήν αστεία αλλά και ρατσιστική εκδοχή του Ν. Παπανδρέου, ο οποίος έβγαλε συμπεράσματα από τις… «φάτσες» των αντιπάλων του Στ. Κασσελάκη. Μεγάλη η υπέρβαση, αλλά έστω. Δεν έχει πει ούτε μια νέα πρόταση. Αλλά και το άμεσο, στενό περιβάλλον του είναι παμπάλαιο. Ο Π. Πολάκης, ο Ν. Παππάς, ο Γ. Τσίπρας, η Θ. Τζάκρη που είναι τα πρώτα βιολιά του είναι παμπάλαια πρόσωπα. Ακόμα και η Δ. Αυγέρη που είναι πιο φρέσκια αποπνέει ανόθευτο σταλινισμό. Κι όταν αρνείται να απαντήσει σε ερωτήσεις πρώην συναδέλφων της κι όταν σηκώνει το φρύδι ψηλά και αποφασίζει και διατάσσει ποιο είναι το αληθινό.

Ομως και η «Ομπρέλα» με τα παρακλάδια της αρνούνται να καταλάβουν ότι η δική τους πολιτική με μαέστρο τον Α. Τσίπρα ήταν αυτή που έφερε την καταστροφή και την απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ. Θυμήθηκαν ξαφνικά να καταγγείλουν όσα ουσιαστικά υποστήριζαν επί σειρά ετών. Τότε που ο «κυβερνητισμός» ήταν η πιο ωραία χρυσόσκονη. Εξίσου ξαφνικά θυμήθηκαν το στρατό με τα τρολ που είχε δημιουργήσει ο Α. Τσίπρας και η «παρέα» στα υπόγεια της Κουμουνδούρου (αρχικά), για να εκτελούν συμβόλαια «δολοφονίας χαρακτήρων» και να παράγουν αβέρτα fake news. Τότε βόλευε αυτή η «Χαμάς». Τώρα που τα πιστόλια στράφηκαν εναντίον τους, αγανακτούν -δικαίως γιατί η αθλιότητα είναι πάντα αθλιότητα-, αλλά είναι αργά. Και υπάρχει συνενοχή. Είτε ενεργητική είτε παθητική. Είτε διά της συμμετοχής τους είτε διά της σιωπηλής ανοχής τους.

Το διαζύγιο ουσιαστικά έχει εκδοθεί. Ασχέτως αν το έχουν βάλει σε slow motion και γελοιοποιείται, ακόμα και αυτή η εξ αντικειμένου δραματική στιγμή, με τα παιδικά καμώματα μεγάλων ανθρώπων.

ΑΙΧΜΗ

ΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΧΑΜΑΣ

Το δράμα που ξεκίνησε στη Μ. Ανατολή με τη θηριώδη σφαγή άμαχων Ισραηλινών από τη Χαμάς εξελίσσεται σε πραγματική τραγωδία. Με άγνωστα ακόμα, το μέγεθός της σε ζωές, τη διάρκεια της, αλλά και την έκτασή της. Σχεδόν σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα βεβαίως επήλθε μια σύγχυση. Τι είναι η Χαμάς; «Απελευθερωτική οργάνωση», όπως λένε οι ίδιοι και ο Τ. Ερντογάν, ή κανονική τρομοκρατική οργάνωση;

Αγωνίζεται για τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους ή για την εξαφάνιση του Ισραήλ; Κάνει τις βαρβαρότητες που κάνει υπέρ του παλαιστινιακού λαού ή εναντίον του; Και, εντέλει, εκφράζει τον παλαιστινιακό λαό ή τον δυσφημεί και τον βασανίζει;

Αν η Χαμάς δεν ήταν τρομοκρατική οργάνωση, δεν θα υπήρχε η θηριωδία της 7ης Οκτωβρίου. «Μα, ξεκινάει από εκεί το Μεσανατολικό;», αναρωτιούνται οι δήθεν ψαγμένοι διεθνιστές, οι οποίοι ειρήσθω εν παρόδω δικαιολόγησαν και την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και νομιμοποιούν την ωμή καταπάτηση του Διεθνούς Δικαίου. Ασφαλώς το Μεσανατολικό είναι πολύ πιο παλιό πρόβλημα, με εποικισμούς και βαρβαρότητες ένθεν κακείθεν. Ο,τι συμβαίνει τώρα όμως είναι αποτέλεσμα της επίθεσης της Χαμάς στο Ισραήλ. Ανάλογα με το σημείο από το οποίο αρχίζει κανείς την ίδια ιστορία, προκύπτει μια διαφορετική ιστορία.

Η αναδρομή στο 1500 ή στο 1947 ασφαλώς έχει αξία, αλλά αντικειμενικά θολώνει αυτό το δράμα που ζει η Μ. Ανατολή, αλλά και όλος ο κόσμος. Είναι τυχαίο ότι σχεδόν κανείς δεν μιλάει πλέον για τη ρωσική εισβολή, αλλά όλοι μιλάνε και διαδηλώνουν για την αιματοχυσία στο Ισραήλ και τη Γάζα;

Αν η Χαμάς δεν ήταν τρομοκρατική οργάνωση, δεν θα έσφαζε αμέριμνους πολίτες, δεν θα βίαζε αδύναμες γυναίκες, ούτε θα έκοβε τα κεφάλια μωρών. Αν δεν ήταν αδίστακτη τρομοκρατική οργάνωση, δεν θα έφτιαχνε το αρχηγείο της κάτω από το μεγαλύτερο νοσοκομείο της Γάζας, χρησιμοποιώντας ασθενείς συμπατριώτες της σαν ανθρώπινη ασπίδα. Αν δεν ήταν τρομοκράτες δεν θα έμπαιναν σε σπίτι Ισραηλινών, δεν θα βίαζαν τη μάνα και δεν θα έβαζαν το μωρό της στο φούρνο (τυχαίο;) να το κάψουν ζωντανό. Αν δεν ήταν τρομοκράτες, δεν θα ήταν και ναζιστές. Και βεβαίως δεν θα άφηναν να περάσουν 17 χρόνια από τότε που έγιναν οι τελευταίες εκλογές. Και σίγουρα δεν θα είχαν βαθύπλουτη ηγεσία, αδιαφορώντας για τους πενόμενους Παλαιστίνιους. Οι οποίοι, αν είχαν κράτος, θα μπορούσαν να διεκδικούν περισσότερα δικαιώματα. Γι’ αυτό και η τρομοκρατική Χαμάς δεν θέλει να λυθεί το Μεσανατολικό. Αν λυθεί, δεν θα έχει λόγο ύπαρξης…

Με πόσες περιφέρειες οι ευρωεκλογές;

Το ότι οι ευρωεκλογές δεν θα γίνουν με λίστα, αλλά με σταυρό είναι δεδομένο. Οπως δεδομένο είναι και το ότι οι ευρωεκλογές δεν θα γίνουν όπως γίνονταν με όλη την επικράτεια μια περιφέρεια. Η συζήτηση που γίνεται στο Μ. Μαξίμου αφορά τρεις «μαγικούς» αριθμούς: Το 5, το 6 και το 7. Δηλαδή αν οι ευρωεκλογές θα γίνουν με 5, 6 ή 7 περιφέρειες. Η ιδέα να γίνουν σε 13 περιφέρειες, όπως έγιναν οι πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές, όπως μαθαίνω, απορρίφθηκε μετ’ επαίνων. Η τελική απόφαση αναμένεται να ληφθεί έως το τέλος Νοεμβρίου, ώστε όσοι συμμετέχουν στα ψηφοδέλτια να έχουν χρόνο να δουλέψουν. Μαθαίνω επίσης ότι τα ψηφοδέλτια της Ν.Δ. δεν θα είναι «η χαρά των διασήμων»…

ΑΠΟΡΙΑ

Γιατί η Δικαιοσύνη και η ΕΣΗΕΑ δεν έχουν κινηθεί ακόμα μετά τις δημόσιες καταγγελίες του Π. Σκουρλέτη για την ύπαρξη δημοσιογράφων πίσω από ψεύτικους λογαριασμούς, που δολοφονούσαν χαρακτήρες κι έσπερναν fake news;